Sommigen kwalificeren een team als een groep kinderen die hetzelfde tenue aan hebben en dezelfde sport beoefenen. Bij ons is de definitie van een team veel meer dan dat. Zou dat het niet zijn, kun je gewoon elf spelers van de straat halen, een tenue aantrekken en het veld op sturen. Nee, bij ons is een team een groep die hetzelfde nastreeft. Een groep die elkaar in hun kracht zet en die elkaars tekortkomingen compenseert. Een groep die – wat er ook op hen afgevuurd wordt – uitdagingen te lijf gaat met een vastberadenheid waar menigeen alleen maar de handen voor op elkaar kan brengen. Onze JO14-1 heeft zeker uitdagingen. Wat denkt u van een overvolle ziekenboeg? Ook de afgelopen week kwamen daar weer een aantal kandidaten bij. Naast onze Nick die op de weg terug is van een lelijke armbreuk, kwam daar in de afgelopen periode Naoufel bij die kampt met een bovenbeenblessure. Na onze vorige wedstrijd tegen Soccer Boys meldde ook Bentley zich met een scheurtje in zijn arm. Je zou haast zeggen dat we in de rust of na de wedstrijd Middeleeuwse lijfstraffen hanteren om de prestaties van onze mannen te duiden, maar om de zanger Shaggy in een wereldhit maar even te citeren: It wasn’t me.  

Vandaag wacht er dan ook een sportieve uitdaging: Berkel. Berkel is een ploeg die – net als wij – ook niet denderend uit de startblokken is vertrokken in deze poule. Na twee wedstrijden zijn zij nog puntloos, waar wij één punt bij elkaar gespeeld hebben. Aangezien het onze doelstelling is om minimaal bij de eerste vier van deze poule te eindigen, kun je deze wedstrijd wel betitelen als een do or die wedstrijd. Dat hebben we de jongens ook voor gehouden in de trainingsweek voorafgaand aan deze wedstrijd. Vandaag is de kans om een flinke stap te zetten richting de eerste vier. Vandaag gaat het dan ook om méér dan drie punten. Niet alleen haal je die drie punten, maar je zet ook één van je concurrenten op vier punten achterstand. Kortom: het belang van deze wedstrijd staat op de gezichten van de jongens beschreven als we ons in het roodblauwe harnas hijsen voor deze krachtmeting.

De scheidsrechter van dienst is een oude bekende van ons: Diego. Met een ferme teug adem zet hij de wedstrijd in gang. Direct maakt de JO14-1 duidelijk wat de intenties zijn: winnen. We zitten erg kort op onze tegenstanders, verdedigen steeds feller naarmate we meer richting ons eigen doel verdedigen en geven de tegenstander eigenlijk geen moment de gelegenheid om even adem te halen. Wat de trainer van Berkel ook roept, zijn jongens slagen er geen moment in om een vuist te maken. Het is fijn als je goed in je duels zit en deze niet verliest, maar voetbal draait ook nog om kansen bij elkaar spelen. Ook dat lukt aardig. Een aantal keer veren we hoopvol op, maar missen we de rust of de finesse in de afronding. Toch blijven we vastberaden beuken op het doel van de tegenstander. Na een minuut of 14 krijgen we een corner. Damian gaat achter de bal staan, steekt twee handen de lucht in en zet voor. De bal belandt perfect bij Dimitri die op de rand van de zestien geslepen op zijn kans wacht. Hij volleert de bal geweldig de verre hoek in: 1-0. Na een treffer is het altijd even opletten geblazen, want we zijn in deze competitie eigenlijk altijd wel op voorsprong gekomen met wisselend succes tot gevolg. Dit keer zijn we standvastig. Aanval na aanval golft op het doel van Berkel af. Dimitri raakt met een vlammend schot nog de bovenkant van de kruising. Finnley mist de precisie bij een schot en Mamadou weet een prachtige solo net niet tot doelpunt te promoveren. Toch verliezen de moed niet. Dat komt ook doordat we écht de controle hebben. Achterin staat het als een huis met Omar, Osmar, Liam Tromp, Sohayb en Liam Roozeboom. De rust en kalmte die wij aan de bal hebben – iets waar we hard op trainen – is heerlijk om te ervaren. Ons middenveld draait op volle toeren met Damian, Liam Poll, Finnley en Dimitri en Mamadou is een luis in de pels van alle verdedigers. Iets dat ons wel zorgen baart, is het feit dat de stand niet meer in beweging komt, ondanks wel 4 of 5 ‘100%-kansen’.

In de rust moet Finnley zich laten vervangen met een blessure aan zijn hiel. Laten we hopen dat hij de ziekenboeg niet helemaal laat overstromen. Boy maakt voor hem in de plaats zijn opwachting. In de tweede helft zien we hetzelfde spelbeeld. Aan de ene kant is dat geruststellend, want we hebben nog altijd de controle. Aan de andere kant is het zorgelijk, want de marge van één doelpunt verschil is een fragiele marge. Naarmate de tweede helft vordert, vloeien de krachten ook wat weg. Mamadou is moegestreden waardoor Naoufel rustig aan zijn eerste minuten weer kan maken. Even daarna is het een mooi moment als Ahmet uit de JO12-1 zijn debuut mag maken. Glimlachend van oor tot oor staat hij naast mij en popelt om zich te laten zien. Dat plezier is wat het spelletje zo mooi maakt. Meteen nadat hij erin komt, laat hij met enkele acties zien dat hij één van de grootste talenten is die bij Vredenburch rond loopt. Langzaam zien we de klok naar de verlossende 70 minuten tikken. Maar zoals altijd bij een team dat op een minimale voorsprong staat, hinken we op twee gedachten. Moeten we doordrukken voor die bevrijdende 2-0 of met hand en tand de 1-0 verdedigen? Exemplarisch voor die twijfel is een aanval waarbij Dimitri erdoorheen komt op de rechterflank. Hij snijdt binnendoor, haalt de achterlijn, zet voor en ziet dat slechts twee spelers hem vergezellen op zijn tocht richting de mogelijke 2-0. Met een schreeuw uit hij zijn frustratie en deze frustratie begrijpen wij maar al te goed. Tegelijkertijd begrijpen wij ook de aarzeling om vol te gaan voor die tweede goal, want zoals we op de training vaak zeggen: het resultaat is heilig en je moet een wedstrijd soms gewoon dood willen maken. Er moet dan wel een moment komen waarop je een duidelijke keuze maakt en dat moment weten we niet te vinden. Sterker nog: de twijfel slaat ook toe in onze eens zo vastberaden duels en langzaam maar zeker wint Berkel toch écht serieus terrein op weg naar ons doel. Steeds vaker hebben we een overtreding nodig die door de opmerkzame Diego ook bestraft wordt met een terechte vrije trap. En steeds meer geven we die vrije trappen weg rondom onze eigen zestien met gevaarlijke situaties tot gevolg. Zo’n twee minuten vóór tijd krijgen we zo’n vrije trap tegen. De luchtmacht van Berkel begeeft zich weer naar ons strafschopgebied, aangevoerd door de enthousiaste aanmoedigingen van hun trainer die ook een onverwacht puntje graag verwelkomt. De vrije trap wordt genomen en lijkt over Jabbari heen te gaan. Maar met een katachtige reflex en armen die uitgeschoven lijken te zijn, ranselt hij de bal uit het doel. Een fabelachtige redding… Twee minuten later ontketent Diego met een ademteug een orkaan van gejuich en pakt de JO14-1 een welkome en zeer verdiende overwinning.

Dít is dus een team. Samen de uitdagingen aan gaan die er op je pad komen. En écht samen, want ook een Naoufel die door zijn blessure maar een paar minuten kon maken, Brendon die de hele wedstrijd op de bank bleef en Nick die er – ook al kan hij niet spelen - altijd is, moedigden hun team vurig aan en wisten zich geen raad met de vreugde na het eindsignaal. Dit is dan ook de reden dat wij eigenlijk geen Player of the Match meer kiezen. Wij winnen samen en verliezen samen, werken samen aan onze doelen en zullen samen nog wel eens struikelen. Maar u raadt het al: samen zullen we dan ook weer opstaan!