Goal 4

De hemel boven Nederland lijkt eindelijk een klein beetje te zijn uitgehuild. Langzaamaan komen we weer in wat droger weer terecht en dat is eigenlijk precies wat iedereen nodig heeft. In elk geval wat wij bij Vredenburch nodig hebben, want op de plek waar ooit veld 1 lag rijst er nu een soort steppevlakte op waarbij je je afvraagt of er ooit nog op gespeeld zal worden. Maar uiteraard vertrouwen we op de deskundigheid van onze grasmeesters en wijken wij vandaag uit naar veld 4 voor onze krachtmeting tegen GSC ESDO.

De wedstrijd tegen ESDO is een must-win voor de JO14-1. Zij hebben namelijk een duidelijke doelstelling mee gekregen en dat is een puntenaantal van 8 punten halen in deze poule. Aangezien er tot aan deze wedstrijd 3 punten behaald zijn, is de urgentie aan de zijde van de JO14-1 hoog. Daarnaast hebben we na de zeperd van vorige week écht wel iets recht te zetten. Dat is dan ook de boodschap die vóór de wedstrijd door de kleedkamer galmt. Niets minder dan een overwinning wordt er vandaag geëist.

Het belang van de wedstrijd is in de eerste paar minuten te zien. Niet zozeer in de dominantie van onze ploeg, maar de spanning is een klein beetje op de beentjes geslagen. We moeten de bal in sommige fases aan onze tegenstander laten, iets dat we vooraf niet hadden gedacht. Als ESDO de bal heeft, blijkt dat zij aan de hand van hun centrale middenvelder en zeer behendige buitenspelers er ook wel wat mee kunnen. Daar helpen we ze ook wel een beetje mee door achterin vaak in één op één situaties te komen waar dat eigenlijk niet noodzakelijk is. Ook blijkt al snel dat ESDO de grenzen van het toelaatbare durft te overschrijden. Regelmatig liggen spelers van ons aangeslagen op de grond, in een enkel geval zelfs na een uitgedeelde klap. Gelukkig voor ons gaan we al vrij snel handelen naar de vooraf door mij uitgesproken woorden: Vandaag zijn er geen excuses. We krijgen dus iets meer het initiatief. Ook zijn de meer uitgespeelde kansen voor ons. Na ongeveer een minuut of 10 is het dan ook raak. Aan de rechterkant ontvangt Finnley de bal. Hij passeert zijn tegenstander en heeft oog voor de vrijstaande Dimitri. Die prikt de bal met een heerlijke koelbloedigheid binnen:    1-0. Mijn vreugde is er niet alleen om de voorsprong. Dimitri is een jongen die altijd álles wil geven voor zijn ploeg, maar het lastig vindt als daar geen goals en assists uit voort komen. Ik ben dus extra blij voor hem dat hij vandaag bij zijn eerste kans zijn moment van glorie gelijk kan pakken. Van de goal is ESDO even onder de indruk. En we proberen onze jongens altijd te leren: prikken waar het pijn doet. Dus terwijl onze tegenstander aangeslagen in de touwen hangt, voetballen we nog aardig wat kansen bij elkaar. Maar ondanks dat we zo’n 60% van onze beschikbare trainingstijd besteden aan het afwerken (en ze op de training links en rechts de kruising in geschoten worden), verandert de score niet meer voor de rust.

In de rust zetten we de positionele puntjes op de i. We vragen aan ons slot op de deur Omar om meer achter zijn verdediging te gaan spelen zodat hij kan zorgen voor de rugdekking die noodzakelijk is. Daarmee proberen we te voorkomen dat we in één op éen situaties verzeild raken. Ook vragen we om iets meer passie in de duels. Zo zorgen we ervoor dat ESDO met haar eigen middelen bestreden wordt. We merken ook op dat verdedigen eigenlijk voorin begint, dus ook van de jongens voorin vragen we om meer arbeid om zo het team te helpen. In de tweede helft krijgen we waar om gevraagd is. Met de positionele wisselingen en het iets anders gaan voetballen dan in de eerste helft, krijgen we de échte controle in de wedstrijd. ESDO krijgt geen druk meer op ons wat ertoe leidt dat onze Jabbari zich bijna bij het UWV kon melden, zó weinig heeft hij te doen gekregen. Nadat je de controle in een wedstrijd hebt, wil je echter ook tot goals komen. Maar het lijkt er in de tweede helft op alsof zich een onzichtbare twaalfde speler naast de keeper heeft genesteld, want wát we ook doen: we krijgen de bal er niet in. Het voetbalspreekwoord luidt volgens mij: er zit een engeltje op de lat. Nou, er lijkt wel een heel leger engeltjes op die lat te zitten. We schieten naast, over en tegen de keeper aan. Zelfs een penalty is niet aan ons besteed. De keeper duikt de goede hoek in en is er ook als de kippen bij om de rebound onschadelijk te maken. Daarbij raakt hij wel lelijk geblesseerd. Via deze weg wensen wij hem natuurlijk heel veel sterkte bij zijn herstel en hopen dat hij snel weer onder de lat staat! Ook in de resterende minuten brengen we de score niet meer in beweging. Maar het positieve is dat ESDO dat ook niet meer doet en wij zo de vurig gewenste drie punten bij kunnen schrijven.

Als trainer haal je je voldoening uit een schitterende aanval, een mooi doelpunt of een fantastische wedstrijd. Ik haal mijn voldoening en trots dan ook nog uit andere zaken. Want als ik de kleedkamer betreedt, dan komt er geen orkaan van geluid uit. Er is geen uitgelatenheid, geen arrogant gedoe en geen opperste feeststemming. Nee. Want we weten dat het vandaag niet goed genoeg was naar de maatstaven die wij onszelf opleggen. We weten dat de winst van vandaag gelukkig tot stand is gekomen en wij dat te weinig zélf hebben afgedwongen. En we weten dat dit tegen de betere tegenstanders die ons nog te wachten staan (HMSH, VCS en een kwart wedstrijd tegen Laakkwartier) véél beter moet. En als je dat al van jezelf weet, is er maar één ding dat je dan nog doen moet: het op het veld laten zien! Tot volgende week!