Terwijl Nederland zich onder een permanente wolkbreuk lijkt te bevinden, is november intussen aangebroken. De maand waarin Sinterklaas weer aan boord stapt van Pakjesboot 12 om de lange reis naar Nederland te maken. De maand waarin huiskamers weer veranderen in levende kerstdorpjes. De maand waarin oliebollenkraampjes weer als paddenstoeltjes uit de grond lijken te schieten. En ook de maand waarin er bij Vredenburch een gloednieuw kunstgrasveld neergelegd wordt. Goh, je zou bijna vergeten dat er ook nog gevoetbald wordt…

Die permanente wolkbreuk is wel een vervelend dingetje. Het is ontzettend zuur als je al twee of drie weken niet kunt doen wat je het liefste doet omdat de velden afgekeurd zijn. Laten we hopen dat na deze regen de spreekwoordelijke zonneschijn ook niet lang op zich zal laten wachten. De JO14-1 mocht vandaag wél aantreden. Een thuiswedstrijd tegen HBS JO14-2. Dit werd dus de laatste wedstrijd op het oude kunstgrasveld. Na een ietwat teleurstellend einde van de vorige wedstrijd tegen Laakkwartier vorige week hadden onze manschappen er zin in. Dat moest ook wel, want de doelstelling is helder: minimaal 8 punten halen in deze poule. Aangezien de wedstrijd van vorige week nog niet in de score kon worden verwerkt, stond er nog altijd een hatelijke 0 achter onze naam.

Na het eerste fluitsignaal van opa Hans waren beide ploegen wat aftastend, net als vorige week eigenlijk. Rustig keken we de kat uit de boom en bepaalden we waar onze kansen lagen. Die lagen er op verschillende gebieden. Zo was onze voorhoede, bestaande uit Finnley en Dimitri veel sneller dan de jongens bij hen achterin. Ook lagen er kansen in het uitvechten van felle duels op het middenveld. Daar hielden de mannen van HBS niet zo van. Wel was het een voetballende ploeg die – als ze de ruimte kregen – er lustig op los combineerden. Na een minuut of 7 waren we er wel uit wat voor vlees we in de kuip hadden en konden de handschoenen uit. We gooiden de schroom van ons af en gingen uit van onze eigen kracht. En heel eerlijk: zo zien wij die mannen het liefst! Op een gegeven ogenblik (of zoals wijlen Johan Cruijff zou zeggen: en un momento dado) kwam er een hoge bal die een prooi leek te worden voor de keeper van HBS. Hij had echter niet op Finnley gerekend die het luchtduel met hem aanging. Daardoor liet hij de bal glippen en was Finnley er als de kippen bij om zijn vijfde goal van het seizoen binnen te schieten: 1-0. Daar moest HBS even van bijkomen. Die tijd kregen ze echter niet, want wij bleven vol op de aanval spelen. Nadat Omar HBS al waarschuwde met een afgevuurde vrije trap, was het daarna de beurt aan Damian om een vrije trap te nemen. De keeper van HBS zette weinig tot geen mensen in de muur en had daar enkele seconden later spijt van: 2-0. Murw geslagen probeerde HBS toch ook wel even aan te zetten. Zo nu en dan verschenen ze dan ook zeker voor onze goal, maar altijd was er een verdediger in de buurt om ze de voet dwars te zetten of greep Jabbari vakkundig in. Toch leek HBS de schwüng weer te pakken te hebben en maakten ze aanspraak op de aansluitingstreffer. Daarop volgde de mooiste goal van de dag. Sohayb begon een geweldige actie waarin hij inschoof en zó twee man passeerde. Hij zag Finnley vrij staan. Deze speelde zich vrij en zette voor waar Boy aan kwam stormen en die bal werkelijk het doel in rámde: 3-0. In de wandelgangen heb ik begrepen dat deze goal zelfs op film is vastgelegd. Als dát geen scouts onze kant op trekt, dan weet ik het niet meer… Even later werd de stand zelfs nóg ondraaglijker voor HBS. Een voorzet van Finnley werd door de centrale verdediger compleet verkeerd ingeschat. Hij timede dan ook verkeerd, waarna Boy de bal op pikte. Boy had weer zo’n geweldig schot in gedachten, maar raakte hem dit keer toch wat beroerder. Gelukkig voor ons dacht de keeper ook dat dat geweldige vlammende schot weer zou volgen, dus dook hij de verkeerde kant op. Tergend langzaam rolde de bal de andere hoek in, zette Boy zijn tweede treffer van de dag op het scorebord en konden wij voor de vierde keer juichen. Wat een weelde!

Uiteraard was de stemming in de kleedkamer uitbundig. Dat hebben we direct even getemperd. Want als wij vier keer in een helft kunnen scoren, betekent dat dat de tegenstander dat ook kan. En eerlijk gezegd lagen die ruimtes er ook. HBS voetbalde – hoewel de stand een ander verhaal vertelde – best aardig door onze linies heen. Daarnaast hadden we geluk gehad in de momenten waarop wij scoorden. Dat waren telkens de momenten waarop juist HBS dacht aan een treffer. Tot slot was het positioneel niet altijd goed wat we in de eerste helft hadden laten zien. Op sommige posities stonden we gewoon niet goed, wat een zeker risico met zich mee bracht en dat blijft een gevaarlijk gegeven tegen de goed voetballende ploegen die wij in de Hoofdklasse treffen.

In de tweede helft gingen we eens zitten voor een mooi vervolg op die toch wel goede eerste helft. Helaas waren we echter geen schim van de ploeg die we in de eerste helft gezien hadden. Dat kwam ook doordat HBS de puntjes zeer goed op de i had gezet in de rust. We kwamen op meerdere plekken te laat, konden de ruimtes niet meer goed vinden en kwamen daarom wat lastig aan voetballen toe. Het leidde tot een wedstrijd die zich met name op het middenveld afspeelde. Wat wél goed was om te zien, is dat we niet echt in de problemen kwamen. Hoe meer terrein HBS won, hoe venijniger we in onze duels kwamen en hoe steviger we van ons af beten. Hoewel ik het jammer vond dat we ons spelletje van de eerste helft niet voort konden zetten, heb ik wél genoten van de onverzettelijkheid waarmee we te werk gingen. Voor de drie vurig begeerde punten hadden we veel over en dat stemt mij tevreden. Naarmate de wedstrijd zich meer richting het einde bewoog, kwam er zo nu en dan van beide kanten wat frustratie naar boven. Scheidsrechter Opa Hans had er zo nu en dan zijn handen vol aan. Op een moment zo’n tien minuten vóór het einde leek de vlam dan in de pan te slaan. Finnley was ervandoor aan de rechterkant van het veld. Zijn tegenstander leek een overtreding op hem te begaan - de blauwe striemen op zijn bovenbeen leken dat vermoeden later te bevestigen - en ging er met de bal vandoor. Daarop reageerde Finnley door een veel te late tackle. Een terechte rode kaart volgde. Dit zijn de momenten waarop we nog moeten leren rustig te blijven en ons niet te laten gaan, zeker als je met 4-0 vóór staat. Want met een man minder wordt het toch écht een stukje moeilijker. En dat bleek wel. HBS gooide alles in de strijd om toch nog met een resultaat van het kunstgras te stappen. Zo’n vijf minuten voor tijd slingerde een speler van HBS de bal voor uit een corner. Met een schitterende omhaal knalde zijn medespeler daarop de eretreffer tegen de touwen.  Met ietwat samengeknepen billen wachtten we gespannen op wat zou volgen. HBS viel aan met de moed der wanhoop. Telkens weer sloegen we de aanval af totdat Opa Hans uiteindelijk de verlossing verstrekte in de vorm van drie korte fluitjes. De eerste drie punten zijn binnen!

Dit keer was er terecht een uitgelaten stemming in de kleedkamer. Normaal gesproken klap je nooit uit de school over wat er in de kleedkamer gebeurt. Dat is een aloude voetbalregel. Eén ding kan ik aan onze fans wel verklappen: die Mamadou heeft aardige dansmoves! Laten we hopen dat we die moves in deze fase veelvuldig gaan zien!