Maar liefst 94 kilometer asfalt raast onder ons door als we op weg zijn naar de meest verre uitwedstrijd van dit seizoen. Want de JO13-1 bereidt zich voor op de tweede serie competitiewedstrijden die vanaf volgende week weer begint. Een serie wedstrijden waarin we een grote stap kunnen zetten naar handhaving in de Hoofdklasse. Het zou de kers op de taart zijn van een al meer dan geslaagd seizoen. Vandaag zijn we op weg naar RBC (Roosendaal). Ja, dat leest u goed. Was dat niet de club die ooit Eredivisie speelde en daar de helden van weleer herbergde? De Pius Ikedia’s, Edouard Duplans en natuurlijk ‘good old’ Henk Vos? Ja, die club, ja….

De aankomst bij het Atik Stadion in Roosendaal is natuurlijk geweldig. Met grote ogen kijken onze spelers naar de entree waar je - na je door een kleine kantine gewurmd te hebben - uitzicht hebt op dat schitterende veld, omringd door tribunes waar ooit vreugde en verdriet erg dicht bij elkaar lagen. Om ervoor te zorgen dat onze spelers een beetje gewend raken aan die ambiance, doen we eerst een heuse veldinspectie. Waar jongens als Bergwijn of Timber dat in de Eredivisie doen met dopjes in hun oren, ademen onze jongens het voetbal in dat hen zo ruimhartig wordt aangeboden. Puur en liefdevol, zoals het spelletje bedoeld is.

We zijn wel wat gehavend. Ons zware seizoen begint zijn tol wel écht te eisen. Damian, Sohayb, Dylan en Tess zijn door ziektes en blessures uitgeschakeld. Gelukkig hebben wij in Sieme, Devan en Naoufal waardige vervangers gevonden. Sieme en Devan maakten zo hun ‘her-debuut’ in de JO13-1 waar Naoufal voor het eerst bij de selectie zit. Terwijl de speakers om ons heen ons met 200 bpm ‘op pompen’ voor de wedstrijd, beginnen we aan onze warming-up. Strakke koppies, geconcentreerd, zo zien we het graag…

Ondanks dat onze tegenstander divisieniveau is, deelt Vredenburch in het begin van de wedstrijd de lakens uit. Brutaal trekken wij het initiatief naar ons toe. Zo krijgt Dimitri na een minuut spelen de eerste grote kans al als hij de bal slim onderschept en een bijna lege weg naar de goal vindt. Helaas neemt hij net te weinig tijd en produceert een schotje met links dat een makkelijke prooi wordt voor de keeper. Daarna komen er nog een aantal mooie voorzetten van Finnley, Boy en Yushua maar hebben we de bezetting voor de goal steeds niet op orde. Tegen een tegenstander als dit is dat zeker zonde, want soms krijg je maar één of twee goede kansen in een wedstrijd. Dan moet je die verzilveren. Na een minuut of 10 is RBC nog geen enkele keer in de buurt van het doel geweest. De keer dat ze wél opduiken, is het meteen raak. Nadat we positioneel niet goed staan en er dus één tegenstander nota bene in onze eigen zestien helemaal vrij staat, krijgen we de tegengoal om de oren. Terwijl ook nu de speakers hun werk doen, zakken de schouders en hoofdjes naar beneden. Enkele minuten later is het weer raak. Nadat we  een sprintduel onnodig verliezen, wordt de bal diep gestoken en staan we positioneel weer niet goed. Er moet aan de noodrem getrokken worden en dat doen we dan ook, maar wel in het strafschopgebied. De uitstekend fluitende scheidsrechter schat deze overtreding goed in en wijst naar de stip. Dylano doet er alles aan, maar heeft geen schijn van kans: 2-0. Na deze twee tikken staan we weer langzaam op. Aangevoerd door de fantastisch ingevallen Devan die er een paar heerlijke tackles uit gooit, winnen we weer wat duels en beginnen we beter in ons spel te komen. Helaas slagen we er niet in om de aansluitingstreffer te maken waardoor we met een toch wel forse achterstand de kleedkamer op zoeken.

Daar dondert het wel weer even. Want wie had gedacht dat we tegen een club uit de divisie een kans hadden gehad? Maar dan moet je die kans wel pakken! We hameren op dingen als duelkracht en de wil om te winnen. We stippen aan dat dit een mogelijkheid is om een fantastisch resultaat te halen. Met een schreeuw bevestigen de jongens de zin om het veld op te vreten. En dat gebeurt. Na een seconde of 25 in de tweede helft breekt Finnley door aan de rechterkant. Hij kruist voorlangs bij zijn tegenstander zodat deze hem wel moet laten gaan en twijfelt niet als de keeper uitkomt. Hij ramt de bal binnen en ontketend zo een orkaan van gejuich op de tribune. Dit keer horen we geen harde beats uit de speakers, maar onze supporters maken dat gebrek aan lawaai meer dan goed. De hoop is terug in de roodblauwe harten en Roosendaal schudt op zijn grondvesten.

RBC siddert en beeft, want de druk groeit. De goal had als doping gewerkt, want ons team gaat er vol voor. We geven zo nu en dan wel wat ruimte achterin weg waar RBC gebruik van probeert te maken, maar over het algemeen is het Vredenburch dat weer de baas is in het Atik Stadion. De supporters van beide teams gaan er eens even goed voor zitten. Sterkhouders Omar en Keano houden achterin met stevige duels de controle. Liam Tromp is na 4(!) maanden blessureleed weer ingevallen en walst als een soort Tasmanian Devil over zijn tegenstander heen. Aan de andere kant houdt Liam Roozeboom met stevige tackles ook aardig huis. Het meisje dat bij hem stond, zal hem na afloop vast niet om zijn telefoonnummer hebben gevraagd. Op het middenveld werken Boy, Devan en Sieme zich in de slag in de rondte om te zorgen dat we kunnen blijven gaan. De debuterende Naoufal zorgt met slimme steekpassjes of juist af en toe de bal naar achteren voor rust in de ploeg. Yushua en Finnley geven alles voorin. Zelfs duels met de gigantische laatste man bij RBC gaan zij niet uit de weg. Maar hoe meer het eindsignaal nadert, hoe meer de krachten wegvloeien. Gelukkig hebben wij met toppers als Liam Poll, Nick en Dimitri ook nog uitstekende spelers op de bank zitten. We worden sterker en sterker, maar de grote vraag is: zou het op tijd zijn? Na een aanslag op de benen van Finnley krijgen we dan de kans waar we op wachten: op randje zestien een vrije trap. Keano gaat achter de bal staan. Met een fantastische uithaal krult hij de bal richting verre kruising. De bal stuitert via de lat en paal op de grond (en volgens de overtuiging van sommige spelers in de goal). De rebound is niet aan ons besteed en RBC gaat er met de bal vandoor. Terwijl we koortsachtig trachten die bal weg te krijgen, caramboleert de bal in een ouderwetse scrimmage. Hij beland voor de voeten van de spits die uit de draai uithaalde. Jabbari zweeft fabelachtig naar de kruising, maar krijgt nét zijn hand er niet genoeg achter: 3-1. In de minuten die daarna nog resteren, proberen we er nog alles aan te doen maar we kunnen geen échte vuist meer maken. Toch daalt er na het eindsignaal een waarderend applaus van de tribunes af en krijgen de spelers wat hen toekomt.

Natuurlijk dwalen vragen door mijn hoofd als: wat als we direct zo fel waren begonnen? Of wat als we een fitte selectie hadden gehad? Maar weet je, de antwoorden op die vragen worden eigenlijk overschaduwd door dat ene gevoel dat ik altijd voor mijn team heb: Trots. Als ik ze door de spelerstunnel zie lopen op weg naar de wedstrijd, als ik ze zie knokken mét en vóór elkaar, als ik ze successen zie vieren met elkaar en met elkaar chagrijnig zie zitten in zo’n kleedkamer, weet ik één ding zeker: met ons komt het goed. Gedreven door ons liefde voor deze sport, omhoog gestuwd door onze torenhoge ambities en verbonden met elkaar door dat mooie spelletje dat voetbal heet. Ik heb nu al zin in volgende week. Laat Binnenmaas maar komen…