11-1

Voetbal is (soms) oorlog. En in liefde en oorlog is alles geoorloofd. Onthoud dat gegeven goed als u dit verslag leest. Want er gebeurt genoeg op deze vroege zaterdagochtend op veld 2A van Sportpark ‘De Verlichting’ in de Roemer Visscherstraat in Den Haag.  In de kleedkamer vertellen we onze JO11-1 dat TAC ’90 misschien de eerste wedstrijd verloren heeft, maar dat zij er vandaag alles aan zullen doen om van de 0 punten af te komen. Het zal dus zeker geen makkelijke ochtend worden. Als we dat goed in de oren hebben geknoopt, starten we onze warming-up en gaan we klaar staan voor het eerste fluitsignaal van de heer S. Mohabir van TAC ’90.

Direct laten we merken dat we vandaag voor niets minder dan 3 punten naar TAC ‘90 zijn gekomen. We zetten de druk er gelijk goed op. Dat resulteert al vrij snel in een aardige aanval over rechts via Finnley die nét geen goede voorzet af kan leveren. Direct erna jaagt Boy uitstekend door op de verdediger van TAC ‘90, verovert de bal en schiet diagonaal in. De keeper heeft echter een goede redding in huis. Maar we blijven doorgaan. Anthony krijgt de bal en heeft een schitterende bal in huis op Boy. Hij draait goed weg en schiet uiterst beheerst de bal de hoek in (0-1). TAC ’90 beperkt zich vooral tot plaagstootjes. Zo krijgen ze uit een corner de bal op ons doel geschoten, maar landt deze gelukkig veilig en wel in de handen van Dylan. In het spel van TAC ’90 zien we wel dat het ploegje uit behoorlijk wat temperamentvolle jongens bestaat. Er wordt fel gereageerd op duels en regelmatig moet de trainer van TAC ’90 één van zijn jongens wisselen omdat het kookpunt bereikt is. Uit het niets wordt één van de plaagstootjes die TAC ’90 uitdeelt ineens een voltreffer op de kin. TAC ’90 speelt de tussentijds op het strijdtoneel verschenen spits in. Die gebruikt zijn grote en sterke lichaam goed en mag zomaar binnen schieten: 1-1.

In het tweede kwartier mag onze Damian Tanikromo zijn competitiedebuut maken voor de JO11-1. Hij heeft een goede trainingsweek achter de rug waarmee hij zijn plekje in de O11-1 zelf heeft afgedwongen. Nogmaals van harte gefeliciteerd, Damian! Je hebt het uitstekend gedaan. Maar ik dwaal af. Terug naar de wedstrijd. Na het tikje wat we hebben gekregen vlak voor de time-out proberen we de draad weer op te pakken. We verplaatsen het spel naar links door goed open te draaien en snel de pass te versturen. Daar staat Damian gretig te wachten. Hij schiet en ziet zijn bal net naast het doel verdwijnen. Daarna probeert Finnley het van de andere kant. De keeper pakt zijn schot niet vast, Damian stormt erop af maar komt net te laat om de keeper te verrassen. Daarna is het toch weer de beurt aan TAC ’90. Bij een messcherpe en watervlugge counter schieten zij net voorlangs. We grijpen het initiatief weer over. Sohayb rent op het doel af en schiet, waar een bal op Damian misschien de betere keus was. Helaas voor ons heeft de keeper een antwoord op zijn schot. Wederom komt TAC ’90 eruit, maar ditmaal zonder een voor ons gelukkige afloop. Dezelfde spits die de 1-1 binnen mocht schuiven is het eindstation van een counter van TAC ’90: 2-1. Op zo’n moment kan voetbal oneerlijk zijn. We proberen daarna de druk er weer op te krijgen bij TAC ’90. Tweemaal zijn we dichtbij, maar de score komt niet meer in beweging.

Het dondert best wel even in de rust. We vragen ons af waarom onze mannen zich toch zo makkelijk laten passeren en vertellen ze dat het eigenlijk schandalig is dat ze tegen dit TAC ’90 achter staan. We vertellen ze dat het voorin beter moet en dat het achterin best wat smeriger mag. En overtreding maken hoort tenslotte bij het voetbal. Het is de scheidsrechter die bepaalt wat de regels zijn. Vol goede moed starten we aan het derde kwartier. We maken een scherpere indruk. Zo zijn we bijvoorbeeld ineens snel in de aanval na een vlug genomen uitbal. De bal wordt door Damian nét over het doel geschoten. Direct daarna valt er een afvallende bal voor de voeten van het Liam Poll. Die denkt niet na en haalt uit. Over het natte veld scheert de bal richting keeper. Die vergeet zijn benen op tijd te sluiten: 2-2. We zijn terug in de wedstrijd en dat is zeer terecht. Een minuut of 2 daarna komt er nog zo’n afvallende bal bij ons terecht. Dit keer is het Dylan Chan die uithaalt en de bal fenomenaal over de keeper heen schiet. Een echte beauty en eindelijk weer de voorsprong in handen (2-3).

De frustratie bij TAC ’90 wordt groter. Niet alleen is de verse achterstand hier de oorzaak van, ook de duels die onze jongens niet meer schuwen vallen niet in de smaak bij de gastheren. Jayden weet zijn tegenstander een paar keer goed te raken. Op een gegeven moment is de spits het zat en komt intimiderend op Jayden aflopen. Hij gooit zijn borst vooruit en schreeuwend maakt hij Jayden duidelijk dat hij de duels niet leuk meer vind. Maar met het vuur in zijn ogen gooit ook Jayden zijn borst vooruit en kijkt zijn ruim 1,5 kop grotere tegenstander fel aan. Als trainer glim ik dan van trots. Zo hoort het. Het blijkt dat we het opstootje nodig hebben. Niet alleen bij Jayden, maar bij meerdere jongens komt het heilige vuur erin. Zo zie ik Anthony met een welgemikte sliding de bal (maar zeker ook zijn tegenstander) raken. Hij staat op met een grimas op zijn gezicht en ik dacht even: Is dat de Anthony die ik ken? Die altijd lacht en best wel eens verlegen kan zijn? Het toont maar aan dat voetbal soms oorlog is en lieve jongetjes doet veranderen in gladiatoren. Want dat doet deze wedstrijd met ons. Het verandert de jongetjes in mannen. Over en weer worden stevige duels uitgevochten waar we steeds vaker als winnaar uit komen. De goedlachse Anthony heeft een paar minuten later weer zo’n schitterende bal in huis en weer is Boy de eindbestemming. Het lijkt wel of de geschiedenis zich herhaalt. Boy draait dus wederom weg en schiet ons op een veiligere marge: 2-4. Maar we zijn nog altijd hongerig. Boy speelt Damian hard aan door het midden en zet hem vrij voor de keeper, maar de aanname is net niet goed genoeg om af te ronden. Even daarna zet Anthony een schitterende actie op en stelt Damian bijna in staat om af te werken. Het balletje valt echter steeds niet goed voor de gretige Damian.

Het vierde kwartier breekt aan. TAC ’90 zet nog maar eens een keer aan. Na een snelle aanval schiet de grote spits de bal over. Even daarna krijgen we een uitbal. Deze wordt snel genomen door Damian. Hij speelt Anthony aan en loopt door. De pass van Anthony snijdt door de verdediging heen en bereikt Damian weer. Die sprint naar binnen en schiet met links. En eindelijk ziet hij het netje bollen! Een dik verdiende treffer voor Damian en een net zo dik verdiende vergroting van de voorsprong voor ons. Daarna moeten we een en ander even omzetten. De scheidsrechter is de felle duels van Jayden zat en stuurt hem eruit. Op zich is op die beslissing van de scheids niets af te dingen, hoewel de harde duels beide kanten op gingen. Hem streng toespreken heb ik niet gedaan. Ik was blij met de killersmentaliteit die hij weer bracht en hij heeft precies gedaan wat we van hem vroegen. Je kunt tenslotte op vele manieren een wedstrijd winnen. Weet u nog? In liefde en oorlog is alles geoorloofd. Na die omzettingen zijn we eventjes onwennig, maar daarna staat het weer. Met meer geluk dan wijsheid belandt een corner nog op het achterwerk van een TAC ’90 speler en maken zij zo nog de 3-5. Het laatste wapenfeit is voor ons als de keeper van TAC ’90 verkeerd uit schiet en de bal bij Sohayb belandt. Die haalt uit, maar zijn schot heeft net te weinig kracht om gevaarlijk te zijn. Dan fluit de scheidsrechter – waarschijnlijk vooral tot zijn eigen opluchting – voor het eindsignaal.

In een wedstrijd heb je vaak allerlei wedstrijdjes op zich. De aanvallers die een strijd uitvechten met hun directe tegenstander, de middenvelders die elkaar het verdelen van het spel onmogelijk maken en de verdedigers die een verbeten strijd uitvechten met de aanval van de tegenpartij. Vooruitgang boek je door jouw eigen strijd steeds te winnen. Als je je teamgenoten dat dan ook doen, win je je wedstrijd. Iedereen speelde vandaag zijn rol. Dylan keepte uitstekend. Hij kwam goed uit en gooide zich dan als een leeuw op de bal. Af en toe een voetje omhoog om zichzelf te beschermen. Jayden die strijden soms letterlijk nam, goedlachse Anthony die af en toe gemeen werd (en 3 assists leverde) en Dylan die zich niet liet passeren en ook nog scoorde. Op het middenveld strooide Liam Poll met passjes zorgde er zo voor dat zijn tegenstander geen vat op hem kreeg. Liam Roozeboom was – en is bijna elke wedstrijd - de ‘Napoleon’ van het elftal. Kleinste man van het veld, maar wee je gebeente als je deze kleine veldheer in de weg loopt. Sohayb moest het doen op een voor hem onbekende positie en deed dat uitstekend, was zelfs nog een paar keer gevaarlijk. Boy en Finnley konden elkaar weer uitstekend vinden. Een team binnen een team en een plaag voor de verdediging. En dan natuurlijk Damian. Zijn debuut gemaakt en nog gescoord ook! Dik verdiend! Eindconclusie van dit (lange) verhaal: ik denk dat de 3 punten niet het belangrijkste zijn vandaag. Ik denk dat de overwinning die ze op zichzelf gehaald hebben het nieuws van de dag is. Ze hebben vechtlust en karakter getoond. Gevochten op – maar ook óver – het randje. Maar ach.. in oorlog en liefde is alles geoorloofd…