Gisteren zat heel Nederland weer in spanning voor de televisie om te horen welke beperkingen er gaan gelden in deze 17^e maand van de coronapandemie. En helaas zullen we – net als een jaar geleden toen de fantastische Vredenburch League geboren werd  - het de komende periode zonder de steun van ons supporterslegioen moeten doen. Een afschrikwekkend vooruitzicht, maar het is de zoveelste hobbel die we allemaal moeten nemen. Vandaag stond – mét de aanwezigheid van ons fantastische publiek – de wedstrijd tegen Quick Steps op het programma.

Quick Steps had net als wij 3 punten verzameld uit de eerste twee wedstrijden en leek dus op voorhand een geduchte tegenstander. Nadat wij onze manschappen op het hart hadden gedrukt om nog één keer te vlammen voor ons publiek, stonden we in formatie gereed voor de aftrap. Omdat Marius een blessure had en Rob thuis zat bij de zieke Liam, hadden we vandaag Martien als scheidsrechter. In het oogverblindend roze gestoken floot hij voor het begin van de wedstrijd. Meteen werd duidelijk dat het menens was voor Quick Steps. Ze combineerde vlot en vloeiend. Onder aanvoering van de fanatieke coach wonnen ze direct terrein op ons. Wij begonnen niet zo scherp als onze tegenstander en dus werden we achteruit gedrukt. Het overwicht van Quick Steps was dermate groot dat het wachten was op het eerste doelpunt. Dat viel dan ook vrij snel. Na een afvallende bal gaf niemand druk op de bal toen een speler van Quick Steps de bal klaarlegde voor een schot. Vrij kon hij uithalen en met een dreun de 0-1 op het bord zetten.

Je hoopt dan dat dit het moment is voor je elftal om eens wakker te worden, maar hiervan leek nog geen sprake. Na balverlies achterin keek een speler van Quick Steps even op, zag waar Dylan stond en stiftte de bal over hem heen. De neutrale toeschouwer zal deze goal zeer zeker gewaardeerd hebben – dat doe ik nu achteraf ook – maar op dat moment is het op zijn zachtst gezegd vervelend dat hij zijn moment van genialiteit speciaal voor onze wedstrijd bewaard heeft. Twee minuten later verloren we wederom de bal achterin en was Quick Steps met twee passjes voor de keeper, waar ze geen fout maakten: 0-3. Voor wie denkt dat deze stand richting de rust pas werd bereikt; u heeft het mis. Een blik op mijn telefoon leerde mij dat er slechts 11 minuten gespeeld waren. Ondanks de stand brak er dan toch eindelijk een fase aan waarin we wat meer aan voetballen toe kwamen. Misschien kwam het doordat Quick Steps de voet even van het gaspedaal haalde, misschien ook wel gewoon omdat wij besloten dat het nu wel klaar was. Langzaam, maar zeker wonnen we wat meer terrein en speelden we het spelletje dat we kúnnen spelen. Liam Roozeboom en Omar werden steeds beter in staat gesteld om het spel te verdelen, waardoor Quick Steps ook het eigen strafschopgebied leerde kennen. Zo nu en dan kwam Quick Steps eruit, maar dat gebeurde minder vaak. Wel was het nog genoeg om hun voorsprong met één goal uit te breiden zodat we aan de limonade gingen met een 0-4 achterstand.

In de rust donderde het niet eens in de kleedkamer. Het was stil. De lucht was doordrongen van de teleurstelling van zowel spelers als begeleiding. We vertelden de mannen dat we eigenlijk niets meer te verliezen hadden. De wedstrijd zou verloren gaan, maar we hadden wel een keuze: met de staart tussen de benen het veld af gaan of vechtend ten onder gaan. We pepten ze op om voor dat laatste te gaan. Met oerkreten stonden ze weer op de benen en liepen naar het veld. Daar lieten ze zien niet alleen oerkreten uit te kunnen stoten, maar ook de daad bij het woord kunnen voegen. Er stond een ander team. Strijdend voor elke meter en vechtend voor elkaar. Dat zorgde ervoor dat de tweede helft zich grotendeels op de helft van de tegenstander afspeelde. Helaas slaagden we er alleen niet in om ons te belonen. Een aantal kansen volgden, maar helaas konden we de trekker niet overhalen. Tot ongeveer een minuut of tien voor het einde. Na een actie van DJ – die aan de wedstrijd begon als aandachtig toeschouwer, maar door blessures even naar huis ging om zijn spullen te halen – kreeg Damian de bal te pakken. Hij aarzelde niet en schoot dan toch de welverdiende 1-4 tegen de touwen. Gretig haalden de jongens de bal op en wilden voor méér gaan. Tot frustratie van de trainer voor de andere dug-out, bleef ons overwicht in stand. We lieten Quick Steps niet meer aan voetballen toe komen, legden hun onze wil op en stonden slechts spaarzame tegenaanvallen toe. Na een actie over onze rechterflank frommelde de linksbuiten van Quick Steps de bal toch nog een keer voor waar met meer geluk dan wijsheid een ander in een rood-wit shirt klaar stond om binnen te tikken: 1-5. Maar wéér zetten we onze schouders eronder, joegen onze tegenstander op om in de slechts beperkte tijd die ons resteerde nog één keer voor succes te zorgen. En dat lukte. Na een mooie aanval bekroonde DJ zijn goede invalbeurt met een doelpunt en zette zo de 2-5 eindstand op het scorebord.

Jongens, als ik de gezichten in de kleedkamer na afloop zag, zag ik daar een soort trots in. Ondanks dat we verloren hebben, zijn we inderdaad strijdend ten onder gegaan. En dan kan ik alleen maar tevreden zijn met wat we hebben laten zien. Natuurlijk blijft het jammer dat we de vastberadenheid niet konden brengen in de eerste helft. Maar ik heb nu al medelijden met de tegenstander in de eerste wedstrijd dat we dat wél kunnen. Want dan gaat de JO13-2 mooie dingen laten zien, daar ben ik van overtuigd.

Met deze tweede helft zwaaien wij onze toeschouwers voor even uit. Niet omdat we dat willen, maar omdat het moet. Omdat we samen weer een hobbel moeten nemen op deze al lange weg. Maar uit het oog betekent zeker niet uit het hart. Wij gaan er samen voor zorgen dat jullie trots kunnen zijn. Trots op het team waarvan jullie onderdeel zijn, net zoveel als de spelers die elke week dat tenue aan trekken.