Goal 4

In het holst van de nacht doorbreekt het indringende geluid van de wekker de stilte. Terwijl het geluid van die wekker – die nog vroeger ging dan voor een werkdag – nog door mijn hoofd galmt, slof ik slaapdronken door het huis om mij en mijn zoon klaar te maken voor de wedstrijd van vandaag. Het is een ritueel waar ik niet met veel plezier op terug kijk. En met mij staan er tientallen ouders rond die tijd op, maar dan in de wetenschap dat ze hun kind alleen maar mogen brengen en niet van hun wedstrijd kunnen genieten. Vandaag hadden we zelfs iemand het bed uit gejaagd die dat eigenlijk niet had gehoeven: Jabbari. Bedankt dat je bij ons wilde invallen, vriend! Ook een dikke shout out (u ziet: ik ga met mijn tijd mee) naar onze Dylan (en Gunnar) die ondanks Dylan’s blessure en het onmogelijk tijdstip gewoon hun bed uit waren gekomen om naar de wedstrijd te kijken. Grote klasse!

Terwijl de Westvlietweg nog in duisternis is gehuld, verzamelen wij ons op het mooie sportcomplex van Wilhelmus voor de uitermate belangrijke wedstrijd tegen de geelzwarten. Vandaag kunnen we de aansluiting weer zoeken met de plek waar we minimaal willen eindigen in deze competitie, dus ons is er alles aan gelegen om een directe concurrent voor die plek een klap toe te dienen. Tijdens de warming-up zien we tot onze vreugde dat de controle bij de toegangspoort van Wilhelmus nog niet klaar is voor de verregaande maatregelen, want langzaam druppelt onze fanatieke supportersschare het sportcomplex binnen. Met de onverwachte en zeer welkome steun van ons legioen beginnen we aan de krachtmeting tegen Wilhelmus.

De oogst van ons harde werk in de week voorafgaand aan de wedstrijd is wat magertjes. Te vaak laten we de bal van de voet springen, is onze opbouw onnauwkeurig en slagen we er niet in om echt druk op de tegenstander te krijgen. Toch hebben we wel het initiatief, want Wilhelmus stelt daar simpelweg heel weinig tegenover. Maar hoe langer de slordigheid aan onze kant duurt, hoe meer Wilhelmus gaat geloven in een goede afloop van deze wedstrijd. Er komen wat kansen over en weer. Na een goede actie van Finnley aan de zijkant levert hij een perfecte voorzet af, maar hebben wij geen bezetting voor de goal om af te kunnen drukken. Aan de overzijde valt het kwartje wél de goede kant op. Nadat we een aanval af denken te slaan, belandt de bal bij de spits die de bal droog buiten bereik van Jabbari in de hoek schiet: 1-0. Dat is tevens de ruststand.

Dit keer dondert het wel even op kunstgrasveld 3 van Wilhelmus. Dat had niets te maken met het weer, maar met mijn stemvolume dat iets harder was dan normaal. Iedereen was in staat om mee te luisteren, want om ons onduidelijke redenen was ons geen kleedkamer gegeven. Gelaten ondergingen onze jongens de teleurstelling die door ondergetekende over hen uitgestort werd. Hierbij gaf ik aan dat het zo jammer is dat ik vooral op de trainingen zie hoe goed ze kunnen voetballen. Afgelopen week hadden onze mannen een gasttraining gehad van Hakim en liepen ze de plaggen bijna uit het veld. Dát is dan ook de arbeid die ze nu ook moeten leveren, dát is de passie die we nu wel willen zien en dát is nodig om deze wedstrijd winnend af te sluiten.

De boodschap lijkt te zijn aangekomen, want we beginnen een stuk frisser aan de tweede helft. Wilhelmus lijkt dat een stuk minder leuk te vinden. Onze felle duels worden steeds vaker gevolgd door een klaagzang van een speler van Wilhelmus. Op het moment dat dat gebeurt, weet je dat je terrein aan het winnen bent. Dat wordt ook zichtbaar in het overwicht. Langzaam schuift het roodblauwe leger op naar het doel van Wilhelmus. Ze zeggen wel eens: onder druk wordt alles vloeibaar. Die wijsheid gaat in deze wedstrijd ook op. Nadat we al aardig wat kansen gecreëerd hebben en zelfs een één op één situatie met de keeper niet ons voordeel beslecht hebben, krijgt Rafik de bal te pakken. Met een bekeken schot stuurt hij de bal de hoek in. Tot onze frustratie zien we de keeper op tijd de hoek in duiken. Maar toch gaat de bal onder hem door, wat een explosie van gejuich teweeg brengt: 1-1. Het geloof is terug en we zetten onze schouders eronder. Wilhelmus komt er niet meer aan te pas en beperkt zich tot het wegschieten van de bal. Met de klok als grootste vijand blijven we het proberen. Opnieuw Rafik waagt een poging om de keeper te verschalken, maar deze tikt de bal dit keer wél uit de hoek. Gevaarlijke hoekschoppen volgen, maar Wilhelmus blijft op de been. We strijden voor elke meter. Strijd gaat altijd gepaard met oorlogswonden. Zo krijgen Jabbari en Anthony flinke tikken te verwerken, maar beiden blijven onverstoorbaar verder spelen, vastberaden in hun jacht naar succes. Ook langs de kant voelen we dat het erin zit. Dylan en de gewisselde Kingsley schreeuwen hun longen uit hun lijf om hun team naar voren te jagen. Met nog twee minuten op de klok berusten we in een puntendeling als we weer eens vuren op het doel. De afvallende bal komt bij Omar terecht. Hij kijkt even op en haalt uit. Met een fantastische boog gaat de bal over de wat kleine keeper heen: 1-2. Waar we bij de 1-1 al een behoorlijk aantal decibel om onze oren kregen, is dat nu nóg meer. We gaan in de overlevingsstand en zetten ons schrap voor mogelijk een laatste storm van de kant van Wilhelmus. Zonder tijd bij te trekken, blast de scheidsrechter echter voor het einde en luidt daarmee een volksfeest in onder de mannen van de JO13-2.

De Amerikanen zeggen wel eens: There is no I in team! Ik heb die spreuk vandaag tot uiting zien komen in mijn elftal. Jabbari die op de vroege ochtend zijn warme bed verruilt voor een koud veld, Dylan die ondanks zijn blessure komt kijken, wisselspelers die hun team vooruit schreeuwen, ouders die ondanks maatregelen er alles aan doen om hun team te ondersteunen, spelers die extra meters maken voor elkaar en daarna zich samen het zoet van de overwinning laten smaken. We zijn nog altijd op koers om ons doel te halen en dat stemt mij erg gelukkig! Op naar de volgende weken waarin ons confrontaties wachten met de top 2 van onze poule!