Veld

Al wat zenuwachtig word je wakker. Het is nog voordat de wekker gaat, maar de kriebels in je buik zorgden er al voor dat je je ogen eerder opent dan je zou moeten. Je denkt aan het gras dat uitnodigend op je wacht, de bal die er heerlijk overheen gaat rollen en het applaus dat je zult krijgen als je vandaag doet wat je moet doen. De opgave is niet makkelijk, want ondanks dat je tegenstander laatste staat, zijn ze door weinig teams écht weg gespeeld. Je zult de drie punten niet cadeau krijgen. Bij gebrek aan kleedkamer hoor je je trainer dit keer in de kantine aan. Hij pept je op, maar het lijkt niet zoveel nut te hebben. Alsof er watten in je oren zitten hoor je zijn stem wel, maar hij lijkt niet echt binnen te komen. Je bent maar met één ding bezig: verlangen naar het moment dat dat fluitje klinkt en je mag beginnen aan de wedstrijd waarin je zeker kunt stellen waar je al weken voor speelt: een plek bij die eerste vier.

Zo ongeveer moeten onze jongens zich gevoeld hebben. In deze laatste wedstrijd tegen Celeritas was het erop of eronder voor de mannen van de JO13-2. Het decor van deze strijd was wat troosteloos. Op veld 5 van het sportcomplex aan het Irenepark waar het net zo hard zoeken is naar krijtlijnen als naar enige lijn in het coronabeleid van ons demissionaire kabinet, beginnen onze mannen wat rusteloos aan de warming up. Het is alsof de spanning ze toch een beetje in de weg zit, want het partijspel in de warming up was niet wat we van ze gewend zijn. Waarom ze gespannen waren? Omdat in onze poule de meest gekke scenario’s waarheid kunnen worden. Quick Steps was de trotse koploper van onze poule en zou zich bij winst op RKDEO tot kampioen kronen. Daarachter stonden er maar liefst 4 (!) clubs op 12 punten. Het doel van de JO13-2 voorafgaand aan deze competitie was een plek bij de eerste vier. Voorafgaand aan deze wedstrijd stonden we op doelsaldo op de vijfde plaats. Maar het speelschema was ons gunstig gezind. Met de confrontatie tussen Laakkwartier (nummer 3) en Semper (nummer 2) later die middag, wisten we zeker dat we ons bij winst op Celeritas bij de eerste vier zouden scharen. Daarom was er een zekere spanning bij onze manschappen voelbaar.

De dame van Celeritas (een voor het voetbal welkome primeur) blies voor het begin van de wedstrijd. We zagen dat de rusteloosheid van de warming up zich ook had uitgespreid over de beginfase van onze wedstrijd. We waren onrustig aan de bal. Ballen sprongen van onze voeten, onze opbouw was niet wat we gewend zijn en we leden erg slordig balverlies. Gelukkig voor ons zette Celeritas daar nog minder tegenover waardoor we – ondanks dat we niet best speelden – toch de bovenliggende partij waren. Dat resulteerde ook in een aantal kansjes, wat ons dan wel weer tevreden stemde. Na een minuut of 10 getuige te zijn geweest van toch wel eenrichtingsverkeer richting het doel van Celeritas, rolde er weer een aanval op dat doel af. Een goede voorzet leek van één van onze voeten te vertrekken, maar deze werd in de baan naar een andere speler in het roodblauw onderbroken door een uitgestoken hand van een speler van Celeritas. De scheidsrechter wees onverbiddelijk naar de stip en dit was een uitgelezen kans om de schroom van ons af te gooien. Vastberaden ging Liam Poll achter de bal staan en faalde niet: 0-1. Ik hoopte dat deze goal bevrijdend zou werken en op de wedstrijd de ketchup-theorie van Ruud van Nistelrooij van toepassing zou zijn (zoek deze maar even op). Dat bleek helaas niet het geval te zijn, want het wedstrijdbeeld veranderde niet echt. Wel waren we gelukkig in staat in de voorsprong uit te breiden. Damian kreeg de bal na een uitstekende pass van Anthony voor zijn linkerbeen. Hoewel hij rechts is, dacht onze gelegenheidsspits niet na en tikte hem gewoon met zijn linkerbeen binnen: 0-2. Omar werd daarna in staat gesteld zijn inmiddels machtige afstandsschot in te zetten en tekende zo met een fantastische uithaal voor de 0-3. Omdat doelsaldo best een thema was binnen onze poule, riepen we onze manschappen in de rust op om het vooral te blijven proberen en te scoren.

In de tweede helft waren we iets beter in staat om wat meer verzorgd voetbal te spelen, maar het hield nog niet over. We kregen wel meer vat op het duel zodat aanvallen van Celeritas nóg zeldzamer werden dan in de eerste helft. Veel druk oefenden we op de verdediging van Celeritas uit, wat leidde tot veel doelpogingen. De keeper van Celeritas – die de tweede helft het doel verdedigde – haalde er een aantal ballen uit, met veel corners tot gevolg. Ook dat wordt steeds meer een wapen van de JO13-2. Waar ze dan beginnen op de zestien, lopen ze als sluipmoordenaars het doelgebied in, ieder met een eigen taak. Als Boy ze dan neemt zoals hij ze kan nemen, is dat een sleutel tot succes. Zo ook in de tweede helft. Boy nam een perfecte corner, die langzaamaan daalde bij de eerste paal. Daar was Finnley opgedoken en die knikte de bal naar de tweede paal waar hij via de binnenkant van die paal tot doelpunt promoveerde: 0-4. Daarna brak er weer een fase aan waar we wat slordiger werden, een gegeven waar Celeritas moed uit putte. Bij ietwat weifelend ingrijpen achterin hadden we een overtreding nodig om een tegenstander te stuiten. De vrije trap die daarop volgde, werd door Celeritas genadeloos binnen geknald: 1-4 en een hele kleine domper op de vreugde. Vastberaden zetten we er nog één keer de schouders eronder. Met een gedrevenheid alsof het 0-0 stond, stormden we keer op keer naar voren. Met iets meer geluk in de afronding hadden we echt nog een keer of 4 kunnen scoren. Dat lukte helaas niet. In ‘the dying seconds’ lukte dat toch nog één keer. Rafik kreeg de bal in zijn bezit en ramde hem – met nog een beetje frustratie van eerdere pogingen – buiten bereik van de keeper het doel in en tekende zo voor de 1-5 eindstand.

En weet je, dan gebeurt er iets dat jouw trainershart een paar maten doet groeien. Ze komen bij je en luisteren naar wat er in deze wedstrijd iets minder was. Maar natuurlijk eindig je met het benoemen van de grootsheid van deze prestatie. Je bent een elftal dat bestaat uit spelers die eigenlijk op een half veld horen te spelen in een JO12 competitie. Je hebt zelfs spelers erbij die eigenlijk nog in de JO11 horen te spelen. Toch speel je als team op een goot veld met regels die je eigenlijk nog niet hoort te snappen. Je speelt tegen tegenstanders waar je eigenlijk niet van hoort te winnen omdat ze sterker, sneller en ouder zijn dan jij. Maar toch sta je elke week te vechten als een leeuw, begin je met je teamgenoten steeds beter te voetballen, probeer je je elke training weer te bewijzen en ga je elke week weer naar huis met een lach op je gezicht. En als de rijen zich dan sluiten, als ze de armen om elkaar heen gooien, als de monden zich openen voor kreten van vreugde, ze het applaus ontvangen dat ze verdienen en ze met elkaar vieren wat ze bereikt hebben, stap je naar achteren, krult zich een glimlach om je lippen en geniet je intens van deze groep mannen en wat zij met elkaar presteren. Soms zegt dan een stilte meer dan duizend woorden…