vredenburch logo

Wedstrijdverslag Vredenburch JO13-2 – RKDEO JO13-5                              zaterdag 26 maart 2022

Terwijl het kwik op de tuintemperatuurmeter de afgelopen week telkens een stijgende lijn te pakken had, stijgt ook de kampioenskoorts in rap tempo. Dat eerste is wat aangenamer, want je kunt je tuinstoel achterover klappen en ervan genieten. Ook van het laatste genieten we, maar dat wachten op de volgende wedstrijd duurt altijd zo lang. Gelukkig mochten we vandaag weer aan de bak.

In de vroege ochtend bereikte ons het nieuws al dat onze concurrent voor de titel, Concordia, een knappe thuisoverwinning had geboekt tegen Wilhelmus. Het bracht Concordia weer naast ons op de pole position, zij het met een iets minder doelsaldo. Dat spannende nieuws was natuurlijk de rode draad voor onze wedstrijdbespreking. We hadden namelijk vandaag focus nodig. Focus op jouw eigen taak en focus op het resultaat dat we vandaag moesten halen om weer alleen aan kop te komen. En focus… dat ontbrak er deze week op de training een klein beetje aan. Daarom stapte ondergetekende met een behoorlijke dosis wedstrijdspanning het veld op, tot vermaak van de andere trainers. Het feit dat ondergetekende wat andere gezichten bij de tegenstander zag dan de in de eerste wedstrijd het geval was, maakte de zorgen er niet minder op.

De roodblauwe brigade pakte hun uitdaging zeer serieus aan. Vanaf het eerste fluitsignaal van Marius probeerden ze het initiatief te krijgen. Dat lukte vrij aardig, maar af en toe kwam RKDEO er met hun snelle voorhoedespelers gevaarlijk uit. Zij combineerden snelheid ook met kracht, want zo nu en dan stootte er een potige speler vanuit de achterhoede of middenveld in één keer door en wisten wij ons geen raad met de aanstormende tegenstander. Toch waren dit speldenprikjes van de tegenstander, want we kregen de boel steeds meer op de rit. Vechtend en tackelend slaagde we er vanuit het middenveld in om steeds meer duels in winst om te zetten. Ons overwicht resulteerde al snel in een aantal kansen, maar we wisten het netje maar niet te doen bollen. Steeds belandde een bal net aan de verkeerde kant van de paal, wist de keeper met een uiterste krachtinspanning goed werk te verrichten of waren wij te gehaast in het afronden. Waar we wel geduldig in waren, was in het bouwen aan aanvallen. Zorgvuldig werd de ene na de andere aanval opgezet. Op een zeker moment kreeg Boy de bal en besloot aan de wandel te gaan. Hij passeerde één man, zette nog eens extra aan, passeerde nog eens twee man en zag ineens een vrije doortocht naar de goal. De uitstormende keeper deerde hem niet, want heel simpel tikte hij de bal erlangs: 1-0. Enkele minuten later verdubbelden we de marge toen Omar na een afvallende bal deze even klaarlegde en vakkundig tekende voor de 2-0. Mijn wedstrijdspanning werd iets minder toen even daarna een aanval van ons afgeslagen leken te worden, Dylan Chan zich over de bal ontfermde en Rafik helemaal vrij zag staan. Ook hij maakte geen fout: 3-0. Dat was tevens de ruststand.

Je zou zeggen dat er een oase van rust heerste in de kleedkamer, want een 3-0 voorsprong was toch een vrij comfortabele. Maar RKDEO is RKDEO. Het is een tegenstander die niet opgeeft. Al twee keer hebben we 3-0 voor gestaan tegen deze jongens en twee keer gaven we de wedstrijd bijna weg. Dus ondergetekende stapte wederom met wedstrijdspanning het veld op voor de tweede helft. Maar onze mannen stelden me binnen een paar minuten al gerust. Dylan Chan zette een actie op aan de linkerkant en besloot hem dan ook maar af te ronden: 4-0. RKDEO staakte hiermee het laatste verzet wel. Toch moesten ze nog een aantal mooie aanvallen toe staan. Een kwartier voor tijd vond Finnley wat hij al de hele wedstrijd zocht: een doelpunt. Na een actie aan de rechterkant stormde hij op de keeper af en chipte de bal keurig over hem heen: 5-0. Het slotakkoord was voor Dylan Vlugt. Het was een bijzonder jaar voor hem. Begonnen als keeper, daarna als voetballer verder in de voor iedereen zo bekende zoektocht naar een favoriete positie. Dat doet hij vol overgave en met ontzettend veel geduld. Nadat hij de bal al een keer op de keeper geknald, leek hij dat de tweede keer weer te doen. De bal stuiterde onder de keeper door waar Dylan er als de kippen bij was om de rebound alsnog tegen de touwen te knallen. Dat was niet alleen lekker voor hem omdat een doelpunt voldoening geeft, maar voor Dylan was het letterlijk lekker omdat zijn broer hem een McFLurry had beloofd als hij zou scoren. Het laatste fluitsignaal van Marius werd begroet met een aantal kreten van vreugde en een dankbaar applaus van supporters en begeleiding.

Als trainer kun je niet blijer zijn met een overwinning als die van vandaag. De jongens hebben geknokt voor wat ze waard waren, gaan elke week nog beter voetballen en zijn echt een team op een missie. En dat doen zij mét elkaar. Het feit dat er 6 verschillende doelpuntenmakers zijn onderstreept dat. Het feit dat vervolgens een verdediger Player of the Match werd (Liam Poll voor de tweede week op rij) onderstreept dat ook. Elke week halen ze het beste uit zichzelf en verbeteren ze zichzelf, van de keeper tot aan de aanvallers. Elke week zie je een nieuwe en betere versie van een speler en dat is het recept voor succes. Zo nadert de competitie een zinderend slot. Concordia en Vredenburch gaan bijna zij aan zij naar de finish. In de laatste speelronde staat een directe confrontatie tussen hen gepland, dus dat belooft een hete strijd te worden. Maar eerst gaan we volgende week weer proberen van DHL te winnen. Week voor week pakken we het aan. De kampioenskoorts stijgt door. Of dat ook voor de tuintemperatuurmeter geldt, betwijfel ik. Maar ach, een mens kan niet alles hebben. Tot volgende week!