Het seizoen startte voor ons op zaterdag 14 augustus 2021 met een trainingsdag. In de ochtend werkten we ons in het zweet op de fietsbrug naast het Rijswijks Lyceum en in de middag trainden we nog even door op het veld. Met hard werken en veel lol ploeterden we ons door de voorbereiding heen en sloten we die periode af met een uitje naar Jump Square. In die periode werden banden gesmeed en werd het fundament gelegd onder het team dat we nu hebben. Na een teleurstellende eerste fase – die wij eindigden op een zesde plaats – volgde er een knappe prestatie vóór de winterstop.

De JO13-2 kreeg als doel mee om te finishen bij de eerste vier en die positie stelden ze op de laatste speeldag veilig. Na de winterstop begon dan eindelijk de derde fase: een hele competitie waarin we ons konden meten met teams die ook hun sporen verdiend hadden. Het doel was simpel: kampioen worden. De weg ernaartoe was hobbelig, maar we zijn aanbeland bij de laatste en beslissende speeldag.

Als u nu langs het sportcomplex van de Delftse Sport Vereniging Concordia aan de Brasserskade loopt, treft u misschien alleen wat achtergelaten flesjes als stille getuigen van wat er zich afgelopen zaterdag daar afspeelde. De kreten van vreugde of ontzetting zijn allang weg gestorven, maar de emotie is misschien nog wel voelbaar. Maar welke emotie hoort er bij welke club? Concordia en Vredenburch waren tenslotte allebei teams die de titel al roken. Maar zoals zo vaak bij sport het geval is: er kan er maar eentje winnen. Voorafgaand aan dit verslag zal ik uw geheugen nog éénmaal opfrissen. Bij winst van Concordia zou Concordia aan een gelijkspel volgende week bij RKDEO genoeg hebben voor de titel. Eindigde dit schouwspel in een gelijke stand, dan zou Vredenburch de beste papieren hebben vanwege hun doelsaldo. Zij zouden dan wel moeten wachten met feestvieren totdat Concordia tegen RKDEO heeft gespeeld. Als Vredenburch deze wedstrijd zou winnen, was de titel voor hen een feit en zou het feest los kunnen barsten.

U begrijpt dat er een zinderende spanning heerste bij spelers, begeleiding en fans van beide teams. Het was dan ook niet verwonderlijk dat er een behoorlijke groep supporters samenkwam rondom het mooie kunstgrasveld van Concordia. Twee teams begonnen nerveus aan hun warming up terwijl er reikhalzend werd uit gekeken naar het moment waarop we dan écht mochten beginnen. Iets over 8:30u klonk het fluitsignaal. De JO13-2 liet er direct geen gras over groeien. Meteen grepen onze mannen het initiatief. Een eventuele opbouw van Concordia werd lustig verstoord en bij ons ging de bal goed en snel rond. Al snel volgden er kansen en deze werden alleen maar talrijker. Verschillende keren doken we alleen op voor de keeper, maar telkens waren we nét te onrustig. Dan speelden we de bal te ver voor ons uit, schoten we te snel of bleek de keeper gewoon net als afgelopen woensdag tegen DHL een sta-in-de-weg. In alle opzichten leek de wedstrijd een kopie van de thuiswedstrijd tegen Concordia, die uiteindelijk in 0-0 eindigde. Ik denk dat ik niet overdrijf als ik zeg dat Vredenburch 75% balbezit had, maar tot grote frustratie eindigde de bal steeds niet in het net. De rust werd wonderbaarlijk genoeg bereikt met dezelfde stand als waarmee de wedstrijd begonnen was.

In de rust donderde het weer even ouderwets in de kleedkamer. Want hoe kon het immers dat we na een kans of 10 geen doelpunt wisten te maken? Hoe kon het dat ondanks dat we de afgelopen weken alleen maar trainen op afwerken het niet lukte? Hoe kon het dat die titel nu nog niet binnen was? De jongens wisten het antwoord niet, maar aan de gezichten zagen we dat we een snaar te pakken hadden. Vastberaden stapten we weer naar buiten, waar de zon de strijd met de wolkjes gewonnen had en een heerlijke warmte over het complex verspreidde. In de tweede helft begonnen we wat minder. Concordia kreeg een kansje, maar Jabbari verijdelde die poging tot opluchting van iedereen vakkundig. Voor ons stapelden de kansen zich weer op. Toch zag je dat we dichterbij dat kantelmoment kwamen. In de elfde minuut na rust probeerde onze topscorer Omar het van afstand. Hij legde de bal over de verdediging heen, maar het schot was niet hard genoeg om het doel te bereiken. Alle spelers zagen dat en berustten daarin, maar Damian zag er een kans in. Hij dook op achter de verdediging en met een ‘duikkopbal’ á la Robin van Persie op het WK van 2014 zorgde hij voor een explosie van vreugde op het Delftse sportpark. De jongens buitelden over elkaar heen in hun onbegrensde euforie, maar we waren er nog niet.
Concordia moest nu komen, dus we maakten ons op voor een helse 20 minuten. Terwijl de begeleiding en ouders langs de kant niet meer wisten waar ze het zoeken moesten, stroopten de mannen van de JO13-2 nog één keer de mouwen op. Ze waren virtueel kampioen en vastberaden om dat niet meer uit handen te geven. Felle duels werden er uitgevochten en er werd gestreden voor elke meter. Intussen sloeg wel de vermoeidheid toe, want de warmte was inmiddels getransformeerd tot hitte. Concordia zette alles op alles om de titelrace nóg spannender te maken en kwam er steeds gevaarlijk uit. Met name hun linksbuiten kwam veelvuldig in het spel voor. Doordat Concordia veel naar voren liep, lag er een zee van ruimte achter hun verdediging. Ook wij kwamen er dus steeds gevaarlijk uit. Zo’n acht minuten voor tijd waren wij weer in de aanval. Deze leek afgeslagen te worden door de keeper die de bal wegtrapte. De bal belandde in de voeten van Omar die even opkeek, de ruimte tussen de ver uitgekomen keeper en het doel inschatte en de bal prachtig over hem heen schoot: 0-2!!! Het aantal decibellen was niet te meten, maar wat een kabaal. We betrokken de verdedigende stellingen en telden af. Elke seconde die verstreek was een seconde dichter bij het kampioenschap. De tijd leek een spelletje met ons te spelen, want ik vroeg zo’n beetje elke minuut hoe lang er nog te spelen was. En toen was het moment daar: de uitstekend fluitende scheidsrechter blies drie keer en een immense vreugde maakte zich van ons meester: DE JO 13-2 IS KAMPIOEN!!! Spelers vlogen elkaar in de armen, net als begeleiding en fans. Alleen al het eraan denken terwijl ik dit opschrijf, zorgt voor rijen dik kippenvel. Het sprookje is af. Het sprookje van een JO12 elftal dat op ontdekkingstocht gaat in de wereld van de JO13, daarin zichzelf tegen komt en overwint, zichzelf opnieuw uitvindt en aan het eind als overwinnaar uit de strijd komt. Wat een team! 

Toen de adrenaline weer op een acceptabel niveau was, meldden de jongens zich bij ons waar ze een fantastisch mooi kampioensshirt aan kregen. Daarnaast kregen ze een welkom drankje, wat mede mogelijk gemaakt was door Jochem en Sligro. Maar daarna was het tijd om nog even een oude rekening te vereffenen. In mijn vorige verslag beschreef ik een verslagen team dat in de kleedkamer aan moest horen hoe DHL bezong dat ze geen kampioen waren. Laat het lot nu hebben bepaald dat DHL op het ernaast gelegen complex aan de warming up was begonnen voor hun wedstrijd tegen Wilhelmus. Dus de kin ging omhoog, de borst vooruit zodat het Vredenburch logo op het kampioensshirt goed te zien was en we wandelden naar het complex van DHL. Sportieve wraak is het mooiste wat er is, dus luid zingend en genietend van het moment liep de JO13-2 een ererondje langs het veld van DHL waar de mannen van DHL even niet wisten waar ze moesten kijken.

Natuurlijk hoort bij een kampioenschap ook een huldiging. Het Spui was om veiligheidsredenen niet beschikbaar, dus vonden we in de kantine van Vredenburch ook een fantastische locatie om de huldiging te doen. Eerst mochten de mannen genieten van een patatje en een drankje, waarna ze plaats namen in de kantine. Eén voor één mochten ze hun gigantische kampioensbeker in ontvangst nemen waarna de kinderchampagne (en échte champagne voor de ouders) rijkelijk vloeide. Dat rijkelijk vloeien bestond voor de jongens vooral uit het vullen van hun bekers en te proberen het over ondergetekende heen te gooien, maar gelukkig beschikt ondergetekende door zijn activiteiten bij de Vredenburch Veteranen nog over een acceptabel loopvermogen. Als klap op de vuurpijl mochten de mannen zich nog melden bij het eerste elftal van Vredenburch. Zij verzorgden een erehaag en vuurwerk zodat het voor de jongens een onvergetelijke ervaring werd.

Het gebeurt niet snel, maar op sommige momenten ben ik gewoon sprakeloos. Sprakeloos vanwege de steun die je als trainer voelt tijdens zo’n seizoen als dit. In Martin en Diego heb ik twee medetrainers die gedreven zijn, álles willen doen voor het elftal en samen met mij het elftal smeden zoals we denken dat het gesmeed moet worden. In Marius en Rob hebben wij scheidsrechters die er altijd staan. Nooit hebben wij ons daar zorgen over hoeven maken en dat is bij sommige elftallen wel anders. In onze groep met ouders hebben wij zulke fantastische supporters. In weer en wind stonden ze er en samen hebben ze zulke gave dingen voor ons elftal gerealiseerd. Ik denk aan het vlaggen bij wedstrijden, traktaties bij verjaardagen, het regelen van een spandoek bij het vieren van de titel, kampioensshirts, uitjes die we georganiseerd hebben, het opnemen van nieuwe jongens en hun ouders in de groep en alle andere mooie dingen die wij meegemaakt hebben. De JO13-2 staat niet alleen voor kwaliteit en plezier, maar ook voor de verbinding die ik elk team gun.

Het reguliere seizoen is ten einde. Wij gaan ons opmaken voor vriendschappelijke wedstrijden en toernooien die wij nog gaan spelen. Ik stel me gerust met de gedachte dat het met onze mannen helemaal goed gaat komen. Waar ze ook spelen volgend jaar en wat ze ook willen gaan doen, niemand neemt ze dit seizoen meer af. Een seizoen waarin we zijn gegroeid, waarin we elkaar beter hebben gemaakt, waarin we hebben gevochten en gestreden, waarin we hebben verloren en gewonnen en waarin we hoop en vrees hebben gekend. Kortom: alles wat voetbal zo mooi maakt! Tot volgend seizoen!