Nog vol van de indrukken die een werkdag altijd met zich mee brengt en het avondeten dat zich een kwartier geleden nog op je bord bevond begaven we ons in een drukke spits op een dinsdagavond naar de Escamplaan in Den Haag. Daar stond namelijk de inhaalwedstrijd tegen Zuid-West JO13-1 op het programma. Onze laatste wedstrijd was een wervelende show tegen Die Haghe, dus we waren van plan om dat een goed gevolg te geven. Zeker omdat we bij een gelijkspel of overwinning ons doel zouden bereiken.

Het was weer even wennen om echte grassprieten onder onze voeten te voelen. Het hobbelige veld van Zuid-West hielp in die gewenning niet echt. Maar goed, voetbal hoort op echt gras gespeeld te worden, dus zeuren doen we daar niet over. Na een goede warming-up stonden de mannen van de JO13-1 klaar voor de wedstrijd. Na het eerste fluitsignaal bleek dat we toch nog wel wat onwennig waren. Het elftal dat afgelopen zaterdag Die Haghe compleet van het veld vaagde, had zich op deze dinsdagavond nog even verstopt. Het was dan ook Zuid-West dat de lakens uitdeelde. Geholpen door hun fysieke voorsprong, gooiden ze de beuk erin en kwamen wij op inzet en kracht tekort om dat het hoofd te bieden. Langzaam maar zeker kregen zij dan ook kansen om de voorsprong te pakken. Gelukkig voor ons lukte dat niet. Na een minuut of 10 gooiden we wat meer de schroom van ons af en probeerden we het spel te spelen dat zaterdag ook succesvol was: het vroeg storen van hun opbouw. Daar wist ook Zuid-West zich geen raad mee. Er kwamen ook kansen voor ons om de score te openen. Ook wij hadden echter het vizier niet op scherp staan. Na een minuut of 15 kwam Zuid-West er dan toch een keer dreigend uit. Snel moesten wij omschakelen en dat leek ook te lukken, want we werkten de bal weg. Deze belandde voor de voeten van hun rechtsbuiten. Hij mocht nog klaarleggen en uithalen zonder dat een speler in roodblauw hem een duimbreed in de weg legde: 1-0. Na die goal hoopten we dat we – net als zaterdag – wakker geschud waren. Dat bleek helaas niet het geval. Het spelbeeld veranderde niet echt, want we bleven storend in de opbouw. Tot echt grote kansen voor ons leidde dat niet. In de 25^e minuut kreeg Zuid-West een corner. Hoog torende een speler van Zuid-West boven de rest uit en knikte binnen: 2-0. Terwijl wij al aan het rustsignaal dachten, kwam er dan toch nog een levensgrote kans voor ons. Een verdediger van Zuid-West speelde de bal te kort op de keeper. Dimitri kwam ertussen en stormde op het doel af. Helaas wist hij de bal niet langs de keeper te tikken en gingen we dus rusten met een 2-0 achterstand.

In de rust gaven wij aan dat het zeker niet erg is om wedstrijden te verliezen, maar dan alleen als je tegenstander écht sterker is. Verliezen op inzet en arbeid is niet iets dat we moeten ambiëren, want inzet moet je altijd mee het veld op nemen. De jongens beaamden dat krachtig en begonnen vol goede moed aan de tweede helft. Na ongeveer twee minuten kwam er een grote en snelle speler van Zuid-West aan de bal, zo rond de middenlijn. Hij begon aan een rush en passeerde niet één, niet twee, niet drie, maar vier(!) man en schoot binnen: 3-0. Niet alleen konden daardoor onze plannen zó de prullenbak in, ook lieten we weer zien dat in zo’n rush niemand aan de noodrem durft te trekken. Nadat het spel zich verder ontvouwde na rust, bleek dat Zuid-West ook goed naar de eerste helft had gekeken. Zo kregen Finnley en Damian veel snellere tegenstanders en had Zuid-West ook op andere posities wat andere poppetjes neergezet om onze kracht te beteugelen. Dat wierp wel zijn vruchten af, want we konden in die tweede helft geen vuist maken. Sterker nog: Zuid-West bouwde de voorsprong uit. Na een steekbal van hen stonden wij met ons hand omhoog, want dit was toch buitenspel? Misschien was het dat ook wel, maar in een uitwedstrijd zul je toch echt achter je man aan moeten rennen, want er wordt wel eens door de vingers gekeken. Dat verzuimden we, waardoor de stand 4-0 werd.

Nog één keer probeerden we de rug te rechten en slaagden er toch in om weer iets meer overwicht te krijgen. Dat kwam ook doordat Zuid-West een comfortabele voorsprong had en ons meer lieten komen. Na een uitbraak over onze rechterkant had Finnley een uitgemeten voorzet in huis op Dimitri. Dit keer faalde hij niet en met zijn 6^e goal van het seizoen tekende hij voor de 4-1. Daarna kregen we nog wel wat kleinere kansjes, maar maakten we de verkeerde keuzes. Zo liepen we verkeerd of schoten uit een onmogelijke positie terwijl er anderen vrij stonden. Het laatste fluitsignaal zorgde voor berusting: vandaag was het gewoon niet goed genoeg.

Natuurlijk zoek je als trainer altijd naar een verklaring. Vandaag was deze snel gevonden. Wij zijn een elftal dat vreselijk goed kan voetballen als het hoofd en hart op één lijn zitten. Dat wil zeggen:  vertrouwen hebben in wat je kunt, doen wat je beloofd en boven alles willen winnen wat er te winnen valt. Dát is de enige instelling waarmee je het veld op moet stappen. Dat was vandaag niet het geval. Maar weet je, groeien gaat met vallen en opstaan. Je leert ook niet fietsen zonder een paar keer een schaafwond op te lopen. Dat moet gewoon een paar keer gebeuren. Maar áls het dan lukt, geeft dat je wel een bijzonder gevoel. En dat bijzondere gevoel gaan wij ervaren. Daar ben ik van overtuigd. Wij hebben nog twee wedstrijden en daarvan moeten we één keer winnen of gelijk spelen. Dan hebben wij de eerste fase van de competitie gehaald en zijn wij hoger dan de laatste plaats geëindigd. Op naar dat bijzondere gevoel! Tot volgende week!