Voetbal zoals voetbal bedoeld is… Kriebels in je buik als je wakker wordt, kieskauwend aan het ontbijt en op tijd klaar staan om naar de club te gaan. Eenmaal op de club ruik je het gras, hoor je het onmiskenbare geklik van je noppen op de grond van de kleedkamer en ervaar je dat gelukzalige gevoel wanneer de bal je voeten kust… Zo moet de JO13-1 zich gevoeld hebben. Vandaag spelen we namelijk vrijuit. Geen druk, want ons doel is vorige week al behaald. Maar ja, we spelen wel tegen koploper Quick en Vredenburch is Vredenburch niet als we ons niet voor nemen om het die jongens in het donkerblauw wit zo moeilijk mogelijk te maken.

In de afgelopen week hadden we mooi transfernieuws te melden. Scouts van de JO13-1 hadden Tess opgemerkt uit de JO13-2. Op menig scoutingrapport kwam zij naar voren als een meisje wat grote stappen maakt in haar ontwikkeling, voetbal als serieuze zaak ziet en ook nog eens kan verdedigen als de beste. Vanaf deze week sluit zij aan bij de JO13-1 en mogen wij in ieder geval tot aan de winterstop van haar kwaliteiten gebruik maken. Nogmaals welkom, Tess! En veel plezier!

Terug naar de wedstrijd op de ietwat zompige graszoden van veld 2. Daar verzamelt zich rond de klok van 10 uur niet alleen de harde kern van KRSV Vredenburch, ook supporters van Quick waren in grote getale aanwezig om te zien of hun spelers de titel in de 1^e klasse voor zich zouden opeisen. Na het eerste fluitsignaal van Hans (‘opa’ voor intimi) werd al vrij snel duidelijk dat dit twee ploegen waren die aan elkaar gewaagd waren. Watervlugge en behendige spelers aan de kant van Quick tegenover de kracht en slimmigheid van Vredenburch. Die kwaliteiten van beide ploegen waren ook de handtekeningen onder iedere aanval. Waar wij door middel van veel gewonnen duels het veld steeds overstaken, deed Quick dat met snelle en zorgvuldig opgebouwde aanvallen. Omdat het balbezit ook redelijk gelijk verdeeld was, waren de aanwezige toeschouwers getuige van een fraaie strijd. Mogelijk heb ik mijn roodblauwe bril nog op, maar ik durf te stellen dat wij toch de betere kansen kregen. Zo was Omar ontzettend dichtbij de openingstreffer toen hij achter een vrije trap ging staan. Hij krulde de bal schitterend richting de kruising en liet de keeper aan de grond genageld staan, maar even schitterend kopte een verdediger de bal weg uit de doelmond. Het was dan ook niet verrassend dat beide teams zonder te scoren de kleedkamer weer op zochten.

Ons team werd door ons gecomplimenteerd met hun goede spel. Niet alleen waren we in staat geweest de tot dan toe uitstekende resultaten boekende koploper een halt toe te roepen, ook dreven we hen gewoon tot wanhoop getuige de afstandsschoten waar ze steeds meer hun toevlucht toe zochten. Daarnaast waren we zelf ook gevaarlijk geweest. Kortom: we bewezen eigenlijk met de bovenste plaatsen van onze poule mee te kunnen spelen. Opgetogen begonnen we dan ook aan de tweede helft. Daarin tapte Quick best wel uit een ander vaatje. Er waren wat spelers van hen anders gepositioneerd en langzaam maar zeer zeker kregen zij de overhand. Ze hadden meer de bal en wij werden achteruit gedrongen. Maar weet u: dit soort wedstrijden geven andere helden weer de kans op de spotlights op hen te richten. Want waar spelers met assists of goals normaal gesproken bewierookt worden, hadden we onze helden nu achterin staan. Omar en Keano hielden zich ogenschijnlijk moeiteloos staande. Ze voerden hun verdediging aan, bleven rustig als de druk op hen verhoogd werd en waren het toonbeeld van kalmte. Aan de zijkanten werkten Sohayb, Tess en Liam Tromp zich een slag in de rondte door de watervlugge aanvallers van Quick reglementair en onreglementair af te stoppen. Voor onze verdediging stond Liam Roozeboom die zich met enkele slidings onderscheidde. En als de ene na de andere aanval op je doel af komt, heb je in Dylano een fantastische keeper die met enkele katachtige reddingen zijn team in de wedstrijd hield. Zo’n tien minuten voor tijd moeten we dan toch het hoofd even buigen. Na een corner lijkt de bal goed te worden weggewerkt. Uit een onmogelijke hoek schiet een speler van Quick kiezelhard op doel en worden we in de korte hoek verrast: 0-1. Onze mannen geven nog tien minuten vol gas en gooien werkelijk alles in de strijd om nog een resultaat te halen. De score komt niet meer in beweging, ons voetbalhart wel. Het groeit drie maten als we de inspanningen van onze JO13-1 gade slaan. De uitbundige schreeuwen van Quick na het laatste fluitsignaal is onze schrale troost. Het grootste compliment komt na afloop van de trainer van Quick als hij mij de hand schudt. Ik citeer hem: “Ongelooflijk dat jullie vierde staan. Het was een ontzettend mooie pot”. 

In de kleedkamer is de stemming toch wat terneergeslagen. Maar dat hoeft niet, mannen en dame van de JO13-1! Wij hebben een fantastische wedstrijd gespeeld tegen een team dat in de 2^e fase waarschijnlijk in de Hoofdklasse speelt. Met iets meer geluk hadden we de wedstrijd zelfs gewonnen. Maar de sfeer in de kleedkamer doet mij als trainer dan wel weer goed. Deze groep is namelijk niet alleen tevreden met een goede wedstrijd. Deze groep wil dan ook een resultaat halen. Dat gaat goed komen, daar heb ik alle vertrouwen in. De aankomende weken bereiden wij ons voor op de 2^e fase. Dat wordt een fase waarin het zo af en toe best zwaar gaat worden als we tegen ploegen spelen die uit de Hoofdklasse komen of juist gepromoveerd zijn uit de 2^e klasse. Maar dat kunnen we aan. Deze JO13-1 is zeker nog niet klaar. En gelukkig maar, want het is tenslotte pas oktober…