In een mooie sportdocumentaire hoor je de kreet wel eens voorbij komen: There is no I in team! Als ik dat toepas op ons eigen team, dan heeft de bedenker van die kreet wel erg goed werk geleverd. In de JO13-1 zijn we meer dan een groepje mensen. Wij zijn een verzameling van mensen die elkaar succes gunt, deze ook met elkaar viert, doelen stelt, samen verliest en elke dag probeert een betere versie van onszelf te maken. Dat heeft geleid tot het behalen van ons doel: eindigen bij de eerste 3! Maar méér is ook mogelijk, want vandaag – op de laatste speeldag – vonden we onszelf nog steeds bovenaan de ranglijst en kregen we een gouden kans om ons tot winnaar van deze competitie te kronen.

Dat moest gebeuren tegen ODB. Weliswaar stonden deze jongens onderaan, maar een uitwedstrijd bij ODB is niet als makkelijke opgave te bestempelen. In de kleedkamer troffen we echter wel vastberaden koppies. Op tijd gingen we naar buiten en zagen daar onze supporters verwachtingsvol staan. Helemaal ingepakt met winterkleding dus je moest wel goed kijken wie wie was, maar de verwachting was in de kleine stukjes zichtbare huid wel zichtbaar.  Na een serieuze warming up was het dan eindelijk tijd om aan de wedstrijd te beginnen waar onze toppers al de hele week naar uit keken. Popelend stonden ze dan ook aan de aftrap, klaar om de strijd vandaag te beslissen.

Na het eerste fluitsignaal lieten we er geen gras over groeien. ODB werd in eigen huis direct opgejaagd. Gretig, hongerig en uit op eremetaal probeerden we de bal snel te veroveren en als we hem hadden, zorgvuldig aan aanvallen te bouwen.  Onder hartstochtelijke aanmoedigingen van onze toeschouwers hadden we al snel een flink overwicht. Na een minuut of 6 begon onze vleugelflitser Dylan aan een actie. Knap hield hij twee man van zich af, sneed naar binnen en gaf voor. De bal ging langs de keeper en bij de tweede paal stond Damian om binnen te tikken: 0-1! Dat was een duidelijk tikkie voor ODB, want ze hingen eventjes in de touwen. Toeslaan als de tegenstander op zijn zwakst is, dat is iets wat we ons team bij proberen te brengen. Enkele minuten later wordt er een ogenschijnlijk kansloze bal diep gegeven. De bal landt ergens diep op de helft van ODB. De tegenstander van Damian was echter niet de snelste, dus zette Damian de sprint in. Hij liep minimaal 15 meter achter, toen 10 meter, toen 5 meter en ja hoor: hij kwam eerder bij de bal aan. Met dezelfde snelheid rende hij op het doel af. Waar Damian vroeger nog wel eens knap zenuwachtig werd van dit soort situaties, draait hij er nu zijn hand niet voor om. Koelbloedig schoof hij de bal langs de keeper: 0-2. De honger was zeker nog niet gestild. Rond het kwartier kopieerde Dylan zijn zojuist beschreven actie. Wéér hield hij tegenstanders van zich af en wéér zette hij voor. En geloof het of niet: wéér stond Damian bij de tweede paal en zette zijn handtekening zo onder een onvervalste hattrick: 0-3. Ik ben een beetje bang dat dit verslag saai wordt om te lezen. Want een paar minuten ná de 0-3 beproefde Damian zijn geluk met een hard schot op de goal. En ja hoor, hij maakte daarmee zijn vierde goal: 0-4. Omdat ik niet weet hoe we vier goals in één helft noemen, zal ik dit voortaan een Damiantje noemen.

Leuk is het natuurlijk niet om op je eigen veld dienst te doen als figurant. ODB is geen enkele keer gevaarlijk geworden in die eerste 20 minuten. Telkens als zij het middenveld overstaken, werd hen een halt toegeroepen door Liam Roozeboom, Tess, Keano, Omar of Liam Poll. Uitermate geconcentreerd sloopten ze elke ambitie van ODB nét over de middenlijn, wat tot enorme frustratie aan de kant van ODB leidde. Na 20 minuten ontfutselde Omar de bal van de nummer 10 (één van de twee) van ODB. Die reageerde daarop door Omar in een soort worstelgreep te nemen. Ik meende daarna zelfs een slaande beweging te zien. Uiteraard leidde dat tot wat emotie. Omar zelf was stoïcijns en liep terug naar zijn plek alsof er niets gebeurd was. Dat heet ‘erboven staan’. Maar bij ons als begeleiding en bij onze supporters ontstond er uiteraard wat reuring. Sommige zaken horen niet op een voetbalveld thuis en daar was deze worsteling zeker een voorbeeld van. De scheidsrechter besloot tot een time-out.

Nadat we even met de scheidsrechter van gedachten hadden gewisseld, gecheckt hadden of het goed ging met onze supporters en onze spelers weer naar het veld hadden gedirigeerd konden we weer verder. Toch was de impact van dit alles voelbaar in het team. Het sprankelde niet zoals voor ‘Worstelgate’ en het rustsignaal was dan ook welkom om alle koppies weer even leeg te maken en in te richten voor de tweede helft. In die tweede helft leken we weer wat beter in ons spelletje te komen. We kwamen weer wat lekkerder in de duels en hadden de bal veelvuldig. Het was alleen nog net niet dat duwtje dat we nodig hadden om écht weer tot bloei te komen. Dat duwtje kwam van de scheidsrechter. Na een wat moeizaak duel liet een speler van ODB zich met een schreeuw die op het WK in Qatar niet zou misstaan en legde de scheidsrechter de bal op de stip. Dylano koos de goede hoek, schampte de bal nog met zijn vingertoppen, maar nét niet voldoende om de pingel te stoppen: 1-4. De bal werd weer afgetrapt en we bouwden aan een aanval. Over links kozen we een pad door de verdediging van ODB. Dimitri werd weggestoken en gaf de bal hard voor. De in de tweede helft ingevallen Finnley stormde op de bal af en ramde hem het doel in: 1-5 en het gewenste antwoord op de penalty van ODB. Een orkaan van gejuich op het sportpark aan de Albardastraat was het gevolg. Het slotakkoord was ook voor Finnley. Hij ontving de bal en draaide bij zijn tegenstander weg. Die trachtte hem met een trap van achteren tot stoppen te brengen, maar dat was vergeefs. Hij rende het strafschopgebied in waar de laatste man een woest tackle op hem maakte. Maar wederom bleef hij op de been. Hij schoot de bal de verre hoek in, waar hij tergend langzaam naartoe rolde. Damian en Dylan renden er nog op af (ogenschijnlijk in buitenspelpositie), maar bleven er van af en gaven hem pas na het passeren van de doellijn lachend een tikje tegen het net: 1-6. De scheidsrechter van dienst besloot na het intensiever zien worden van de tackles wijselijk dat de wedstrijd gespeeld was. Met het blazen op zijn fluit ontketende hij een explosie van vreugde aan de zijde van Vredenburch. De wintertitel in de 1^e klasse was een feit!

Ik kan niets anders dan enorm trots zijn op deze fantastische groep. Wij hebben twee geweldige keepers in Jabbari en Dylano. Samen stuwen ze elkaar naar grote hoogten. Onze centrale verdedigingsduo Keano en Omar stralen altijd rust uit. Ze zijn letterlijk een rots in de branding. Aan de zijkanten is de keuze reuze. Nick is eigenlijk nog een JO12 speler, maar vreet zijn tegenstanders met huid en haar op. Liam Poll staat pas kort op de back, maar speelt alsof hij er al jaren rondloopt. Tess houdt zich als enige meisje ontzettend knap staande op dit niveau. Sohayb die je op elke positie neer kunt zetten en op elke positie een dikke voldoende haalt. Ook Liam Roozeboom hoort nog in de JO12, maar is als verdedigende middenvelder de veldheer die het spel verdeelt en tegenstander neermaait als het moet. Ons middenveld is op de flanken bezet door Damian, die elke tegenstander voorbij rent alsof ze er niet staan. En dan kan hij ook nog eens scoren. Dylan aan de andere kant jaagt elke tegenstander angst aan. Niemand slaapt goed als ze tegen hem gespeeld hebben, want tegen hem spelen is de hele wedstrijd achter hem aan lopen. Onze aanvallende middenvelder Dimitri scoort aan de lopende band – zelfs al tot ver in de dubbele cijfers - en gaat nu zelfs ook nog assists afleveren. Finnley laat ook elke tegenstander zijn hielen zien en gooit steeds vaker zijn fysieke kracht in de strijd. Tel daar zijn goals bij op en je hebt zijn meerwaarde. Onze Boy is misschien één van de kleinsten, maar zeker niet de minste. Wegdraaiend doet hij met gemakt, heeft overzicht en zet zó een speler voor de keeper en is een plaag voor zijn verdedigers. En dan hebben we ook nog Liam Tromp. Door een blessure is hij al enige tijd niet inzetbaar, maar volgt de meeste wedstrijden vanuit de dug-out en leeft intens mee. We kijken erg uit naar zijn terugkeer.

Samen zijn we tot veel in staat. Dat is in deze competitie gebleken. Met zeer lastige tegenstanders konden we ons meten en waren we zelfs lange delen van wedstrijden de betere partij. Ook tegen teams die een niveau hoger spelen, komen wij goed mee. En dat kan omdat we een verzameling zijn van mensen die elkaar succes gunt, deze ook met elkaar viert, doelen stelt, samen verliest en elke dag probeert een betere versie van onszelf te maken. Voor onszelf, maar zeker ook voor de mensen die altijd achter ons staan. Lieve supporters, deze is ook voor jullie!

De JO13-1 zwaait voor eventjes af. Zondag spelen wij nog met deze giganten tegen de ouders (dat zijn de giganten die er op de tweede foto bij staan). Daarna gaan we gezellig met onze familie rondom de kerstboom zitten en verwelkomen we 2023. Een jaar waarin we hopelijk onze groei mogen voortzetten, mooie resultaten mogen halen en het weer leuk hebben met elkaar. Namens de gehele JO13-1, de begeleiding en de supporters wensen we iedereen fijne feestdagen en alvast een heel gelukkig en gezond 2023! Tot volgend jaar!