Sticker

Terwijl de thermometer naar een voor oktober duizelingwekkende temperatuur van een graad of 20 kroop, verzamelde de voetbalmachine in het roodblauw op het sportpark aan de Noordweg voor de clash tegen SVH JO13-1. De oplettende toeschouwer zag daar een team dat blaakte van het zelfvertrouwen. De JO13-1 heeft namelijk een nagenoeg smetteloze voorbereiding gehad op de start van de competitie. Tegen HMSH viel de score dan nog nét in ons nadeel uit, maar daarop volgde een klinkende overwinning op Katwijk en een prachtige 2^e plaats op het Vredenburch Autumn Tournament waarin onze JO13-1 de degens kruiste met verschillende teams uit de Hoofdklasse. Ook SVH was op dat toernooi te bewonderen en waren in de knock out fase van dat toernooi uitgeschakeld door de uiteindelijke winnaar Laakkwartier.

Er is een hele dunne lijn tussen zelfvertrouwen en arrogantie. Dat valt als volgt te beschrijven: Zelfvertrouwen is het geloof in eigen kunnen zonder het respect voor je tegenstander te verliezen. Arrogantie is dan logischerwijs het misschien wel overschatten van je eigen kunnen zonder rekening te houden met de kwaliteiten van je tegenstander. Men is vaak niet het één óf het ander en het zegt ook niets over de persoon. Het zegt alleen iets over de gemoedstoestand van dát moment. Wij balanceerden op die dunne lijn en wel al vanaf het moment dat de warming up begon. We zagen dat de scherpte er niet was, dat we het makkelijker accepteerden als een bal niet strak ingespeeld werd, we het wel geloofden bij het partijspel en er ook bij het afwerken niet veel ballen waren die binnen geschoten werden. Kortom: we dachten deze wedstrijd er wel even bij te kunnen doen.

SVH was niet van plan om het gevoel dat wij hadden te bevestigen. Vanaf de aftrap namen zij dan ook brutaal en knap de leiding. Ik vind dat knap als je net uit de 2^e klasse komt en je dan in staat bent om je tegenstander gelijk zo vast te zetten dat er geen misverstand bestaat over het doel waarmee je die wedstrijd in gaat. Wij waren niet in staat om aan die grip te ontsnappen. Normaal doen wij dat met rust en goed positiespel, maar dat zat er vandaag gewoon niet in. Dat komt ook doordat we niet volledig fit waren. Keano had wat last van de ademhaling terwijl Dylan de hele week ziek op bed had gelegen. SVH combineerde er lustig op los en waren ook feller in de duels. Voor ons was er in principe maar één stand en dat was de overlevingsstand. Na een minuut of 10 brak SVH de ban. Handig gebruik makend van een gat dat door een gebrek aan afspraken aan onze kant ontstond, verkleinde de spits de afstand tussen hem en de goal en punterde de bal ouderwets langs Dylano. Zo kwam Vredenburch op een 1-0 achterstand. Natuurlijk hoop je als leiding dan dat die goal de spreekwoordelijke schop onder de kont is, maar dat was helaas niet het geval. SVH bleef voetballen en wij bleven tegenhouden. Zou SVH het vizier wat meer op scherp hebben gehad, waren we met een onoverbrugbare achterstand gaan rusten, want we moesten nog een aantal kansen toestaan. Tegen het einde van de eerste helft was er toch ook langzaam wel een verandering merkbaar. We begonnen SVH wat vroeger te storen, wat meteen leidde tot resultaat. Een minuut of vijf hadden wij de overhand, waarbij SVH onder druk van ons de verkeerde keuzes gingen maken. Een minuut of 5 voor rust werkte SVH de bal weer niet goed weg. Deze kwam voor de voeten van Dimitri die met een boogbal voor de gelijkmaker tekende: 1-1. Natuurlijk was dit tegen de verhouding in, maar daarom niet minder welkom. Met die gelijke stand gingen we rusten.

Hoewel er meteorologisch niets aan de hand was, donderde het wél in de kleedkamer. We uitten onze frustratie dat na zo’n bijna perfecte voorbereiding we nu – nu het er écht om ging – niet thuis gaven. Juist nu, terwijl we werken aan onze doelstelling, zakken we door het ijs. Uiteraard legden we direct het verband met de warming up die niet werd uitgevoerd zoals het hoort. Want een warming up doe je niet alleen om warm te worden. Je doet een warming up om lichaam én geest klaar te maken voor een wedstrijd. Om zelfvertrouwen te halen uit een pass die je tijdens de warming up geeft of een boost te krijgen van een tackle die je er in de warming up al uit gooit. Helaas beschikten wij niet over een Tijdverdrijver (mensen die nu de Dikke van Dale erbij pakken: bespaar je de moeite en kijk even naar de film Harry Potter en de gevangene van Azkaban), dus konden we de tijd niet terugdraaien. We hadden geen andere keus dan het beste van deze wedstrijd te maken met meer passie, strijd en de wil om te winnen. Toch was ook de tweede helft er niet eentje om over naar huis te schrijven. Dit kwam onder andere ook door het erbarmelijke niveau van de scheidsrechter. Beslissingen die door niemand te volgen waren, maar als geluk bij een ongeluk deed hij dat wel aan beide kanten. We hadden er dus – als Cruijffiaanse wijsheid – allebei even veel last van. Hoewel we er in de tweede helft wél meer in slaagde om op de helft van SVH te gaan voetballen, leverde dat geen uitgespeelde kansen op. Sterker nog: we gaven uitgespeelde kansen weg, maar hadden geluk dat Dylano zich als een onneembare vesting presenteerde. Zo’n twee minuten vóór tijd veerden we dan toch nog een keer op: Sohayb ontworstelde zich van zijn tegenstander en kon op de keeper af lopen. De bal stuitte heerlijk op voor een uithaal van jewelste, maar helaas – in de geest van de wedstrijd – kon hij zijn voet er niet goed onder zetten en belandde het rollertje in de handen van de keeper. Zo eindigde de wedstrijd in 1-1 en konden we met het nodige chagrijn de kleedkamer weer opzoeken.

Wij moeten één ding goed begrijpen: wij zijn Vredenburch JO13-1. Wij spelen geen betaald voetbal, herbergen geen spelers van wereldklasse en leveren geen internationals af maar we zijn gewoon wie we zijn. Zo moeten we ons dan ook gedragen. Wij winnen niet ‘eventjes’ van onze tegenstanders in de 1^e klasse. Wij moeten elke training en elke wedstrijd hard werken, serieus met het spelletje bezig zijn en het beste in elkaar naar boven halen. Alleen dan gaan we het resultaat halen dat we voor ogen hebben: een plekje in de top 3. Maar dan is er ook nog wel iets positiefs uit deze wedstrijd te halen: we hebben niet verloren. We zijn niet ten onder gegaan aan onze eigen houding, maar we hebben een resultaat over de streep getrokken. Volgens mijn berekeningen is één punt nog altijd meer dan geen punten, dus daar bouwen we op verder. Wij gaan hard aan de slag om te zorgen dat er aankomende zaterdag een team het veld op stapt dat ten koste van alles wil en zal winnen. Wél met respect voor de kwaliteiten van onze tegenstander, dat dan weer wel…