vredenburch logo

Zonder vrijwilligers geen voetbal

Weet u het nog? Zo’n eerste schooldag op de middelbare school? Je loopt door dat gebouw en bent niet meer dat stoere kind van groep acht. Iedereen kan aan jou zien dat je nieuw bent. Je bent ineens de jongste van de school, dat gebouw oogt gigantisch en allerlei nieuwe indrukken zoemen als bijen op je af. Terwijl de loodzware rugtas aan je nog altijd kleine schouders rukt ga je naar binnen voor je eerste lesuur, klaar om te beginnen aan een nieuw deel in je leven.

Bovenstaande is een situatie die voor onze meeste jongens dit jaar van toepassing werd. Voetbaltechnisch werd het vandaag voor al onze jongens zeker van toepassing. Want onze jongens van de JO13-1 betraden vandaag voor het eerst het speelveld als ‘Hoofdklasser’. Een niveau waar zij (en wij) al lang reikhalzend naar uit keken en vandaag mochten we ons debuut maken. En wat is er mooier dan dat thuis op onze eigen Burcht te doen, voor onze eigen aanhang en een volgepakte roodblauwe tribune?

Onze eerste stappen mochten vandaag worden gezet tegen Berkel. In de tweede fase eindigde dit team als 4^e in de Hoofdklasse. Ze waren dus zeer zeker een tegenstander om rekening mee te houden en een pittige eerste krachtmeting voor ons. In onze wedstrijdbespreking gaven we aan dat het moeilijk is om ergens te kómen, maar nog moeilijker om ergens te blijven. In deze elf wedstrijden die komen gaan, moet er tot op het bot gestreden worden voor elk duel, elke meter en elk punt. De doelstelling is helder: geen laatste worden. Vandaag een resultaat halen zou de ultieme kickstart zijn van dit wonderlijke avontuur.

Met een snerpend fluitje van scheidsrechter Opa begon dan eindelijk onze competitie. Al vrij snel werd duidelijk dat dit wel écht andere koek is. Ons begin was dan ook wat onwennig. We hadden weliswaar meer de bal, maar onze aanvallen kwam hortend en stotend op gang. Waar Berkel de bal veroverde schakelden zij vrij soepel om, iets waarin je terugzag dat deze jongens al even op dit niveau acteren. Langzaam zagen we terugkomen wat we wel vaker bij dit team zien: bij een goede tegenstander wordt er ook door ons beter gevoetbald. Gretig en hongerig loerden we op onze kansen. En die kwamen. Na een te korte terugspeelbal van Berkel veerde het publiek op sportpark Vredenburch op. Dimitri was namelijk eerder bij de bal dan de keeper en omspeelde de keeper. Wel werd hij erg ver naar buiten gedrukt. Met een uiterste krachtsinspanning loste hij dan toch een schot. De verdediger op de doellijn kwam nét te kort om de bal te pareren: 1-0! Wat een weelde!

Die goal gaf ons vleugels. We voetbalden vrijuit, lieten de bal lustig van voet tot voet gaan, schakelden vrij snel om als we balverlies leden en vochten als leeuwen in onze duels. Er leek dus geen vuiltje aan de lucht te zijn. Geheel uit het niets viel dan ook de gelijkmaker. Een klein communicatiefoutje tussen Jabbari en zijn verdedigers zorgden ervoor dat een aanvaller van Berkel de bal uit een scrimmage op kon pikken. Zijn schot werd geblokt, maar caramboleerde jammer genoeg voor ons net aan de verkeerde kant van de paal het doel in: 1-1 en tot onze verrassing eigenlijk best tegen de verhouding in. Daarna werd het wat rommelig. We hadden last van die goal en er volgden een paar minuten waarin het voetbal plaatsmaakte voor onrust. Een minuut of vijf vóór de rust leken we ons te herpakken. We begonnen het spelletje van Berkel weer te ontregelen en dat sorteerde effect. Damian rende zich rot om de opbouw van Berkel te verstoren. Hij pikte de bal op en met een lichaamsschijnbeweging gleed hij langs zijn tegenstander. De ingreep van zijn tegenstander was hard en onverbiddelijk. Maar dat was de vinger van scheidsrechter Opa ook, die naar de stip wees. Dimitri pakte dit cadeautje uit en zorgde ervoor dat we met een 2-1 voorsprong de rust in gingen.

In de rust hamerden we op de duelkracht én de communicatie, die beiden wel een upgrade konden gebruiken. De moegestreden Liam Poll maakte plaats voor Finnley. We begonnen aan de tweede helft, vastberaden om de punten op de Burcht te houden en van de eerste wedstrijd een feest te maken. Maar zoals eigenlijk ook elk jaar in januari wel blijkt, kun je goede voornemens niet altijd vol houden. In de tweede helft stonden we echt onder druk. Berkel had het meeste balbezit, maar speelde geen uitgespeelde kansen bij elkaar. We slaagden er goed in om de boel dicht te houden onder leiding van Keano, Omar, Nick en Sohayb. Als we er in spaarzame momenten dan uit kwamen, werden we ook vaak gevaarlijk. Via Liam Roozeboom, Dylan, Damian en Dimitri waren onze aanvallen voor Berkel momenten om het hart even een slag te voelen overslaan. Voorin vochten Boy en Finnley felle duels uit tegen de grote verdedigers van Berkel. Ook Yushua mocht zijn debuut maken in de hoofdmacht. Met een aantal goede onderscheppingen en een meesterlijke pass op Damian kan hij terugkijken op een geslaagd debuut. Toch liepen we nog één keer in de val en wederom lag dat meer aan onszelf dan aan de tegenstander. Toen we net te lang twijfelden om de bal gewoon weg te rossen, lag hij plotsklaps in ons netje: 2-2. Maar ook nu weer nam het karakter het over. Met man en macht gingen we op zoek  naar de winnende treffer. Een aantal maal waren we ontzettend dichtbij, maar gescoord door ons werd er niet. Zo’n twee minuten voor tijd ontsnapte de rechtsbuiten aan de aandacht van Sohayb en legde aan. Met een ziedend schot leek hij in de korte hoek een einde te maken aan onze droom, maar Jabbari maakte zijn fout goed door de bal uit de hoek te ronselen. Toen scheidsrechter Opa voor het einde blies, stond er een gelijke stand op het scorebord en deelden we de punten.

In de kleedkamer groeide mijn trainershart twee maten. Ik trof daar namelijk geen uitgelaten groep aan omdat ze een punt hadden gehaald in de Hoofdklasse. Ik trof een groep aan die chagrijnig was over het verliezen van twee punten in de Hoofdklasse. Kortom: een hongerige en ambitieuze groep. Is dat chagrijn terecht? Hmm, lastige vraag… Vooraf zou je tekenen voor een punt, maar als je de wedstrijd hebt gezien zul je het waarschijnlijk met me eens zijn dat er méér in had gezeten vandaag. Maar we nemen dit gewoon mee naar volgende week. Wij zijn een punt dichterbij ons doel gekomen, we hebben ons publiek vermaakt en we zijn weer gegroeid. Wat wil je nog meer? Om in de metafoor van de middelbare school te blijven: ons eerste huiswerk is ingeleverd en daar hadden we een voldoende voor. Op naar de volgende les!