1

Een donker sportpark Vredenburch lag op ons te wachten toen wij rond de klok van 8:00 uur verzamelden voor de tweede wedstrijd van deze fase, thuis tegen Spijkenisse. Terwijl het daglicht langzaam terrein won, zaten er vijftien wakkere koppies naar onze wedstrijdbespreking te luisteren. Onze eerste wedstrijd kwam ter sprake waarin we in delen van de wedstrijd de betere partij waren, maar waar we toch maar één punt aan over hadden gehouden. Ook bespraken we onze doelstelling – wegblijven van de laatste plaats – en dat het wel heel lekker zou zijn als je 2 of zelfs 4 punten uit je eerste twee wedstrijden zou halen.

Opa floot de wedstrijd weer en na zijn eerste fluitsignaal zagen we tot onze schrik: Spijkenisse kon écht goed voetballen. Met schitterend positiespel bewogen zij zich over het veld en pakten zij vrijwel meteen stevig het initiatief. Een aantal minuten wisten we even niet waar we het zoeken moesten. Maar niet getreurd, want vorige week hadden we dit ook eventjes. Het was gewoon wachten totdat de JO13-1 de rug zou rechten en tegengas zou gaan geven. En dat gebeurde. Na een minuut of 4 ontving Finnley de bal aan de zijkant. Hij omspeelde zijn tegenstander en zette voor. Of schoot hij? In elk geval: de bal ging fenomenaal het zijnetje in: 1-0. Tegen de verhoudingen in, maar who cares? Daar was Spijkenisse even door van de kaart. Van die verwarring maakten wij dankbaar gebruik door ons écht in de wedstrijd te knokken. Het publiek ging er eens even goed voor zitten en staan, want dit beloofde een voetbalgevecht te gaan worden op veld 1 van Sportpark Vredenburch. Het was nu dus niet meer alleen Spijkenisse wat de klok sloeg. Ook onze mannen in het roodblauw kwamen er gevaarlijk uit. In een moordend tempo ging deze wedstrijd verder. Zo rond de 10^e minuut kwam er een steekbal op Finnley. Deze vertrok ruim van eigen helft, maar dat hinderde de grensrechter niet om de vlag omhoog te steken. Gelukkig zag ‘Arendsoog’ Opa dat goed en liet doorspelen. Finnley snelde zijn tegenstanders voorbij en werd kiezelhard neergehaald door een verdediger van Spijkenisse. Gelukkig voor Finnley viel de schade mee. Keano ging achter de vrije trap staan en krulde deze schitterend binnen: 2-0!

Natuurlijk gaf dit ons vleugels. Ondanks dat Spijkenisse het voetballende vermogen had, hadden wij de controle. En met de naderende rust was dat geen overbodige luxe. Alleen soms geeft controle je het gevoel dat je ook de betere bent, terwijl dat het niet altijd hoeft te betekenen. Een nonchalant hakje van Dimitri mislukte, Spijkenisse schakelde razendsnel om en prikte de 2-1 tegen de touwen. Zo zagen we weer hoe dodelijk één foutje kan zijn op dit niveau. Het beeld van deze wedstrijd draaide compleet. Wij waren de controle volledig kwijt en moesten bijna machteloos toe kijken hoe Spijkenisse de ene na de andere aanval als tsunami’s op ons doel deed afrollen. Dylano pakte een paar mooie ballen en kroonde zich zelfs in een één op één situatie tot winnaar. Maar de zorgen namen met elke aanval van Spijkenisse toe. Verlangend werd er naar de rust uit gekeken. Ondergetekende bereidde zijn praatje alvast voor toen wij er weer uit kwamen. Boy en Finnley combineerden lekker door toen er wederom een overtreding op Finnley werd gemaakt.  Ook nu ging Keano weer achter de bal staan. En geloof het of niet: ook nu krulde hij hem prachtig binnen. Zo net vóór de rust een heerlijke moment om de tegenstander pijn te doen. Met deze mooie 3-1 voorsprong gingen we aan de welverdiende limonade.

Na de rust trachtte Spijkenisse om snel orde op zaken te stellen. Zij probeerden om het initiatief weer snel naar zich toe te trekken, maar nu troffen ze een JO13-1 die dat niet toe liet. Volwassen speelden wij onze wedstrijd. Naarmate de tijd vorderde, groeide bij Spijkenisse het besef dat hier geen punten gehaald gingen worden. De overtredingen volgden elkaar van beide kanten op. Waar dat bij Spijkenisse voornamelijk dus uit frustratie was, deden wij dat om de angel uit een aanval te trekken of om wat tijd te winnen naar dat zo vurig gewenste eindsignaal. Bij Spijkenisse verslapte zo af en toe de concentratie. Zo verdedigden zij zo nu en dan slordig uit en dat is bij onze razendsnelle middenvelders en aanvallers geen goed idee. Zo kreeg Dimitri na een afgeslagen aanval de bal in zijn voeten. Snel speelde hij Damian aan, die zich helemaal vrij in het midden van de zestienmeterlijn bevond. Hij haalde uit, maar de bal leek een prooi te worden voor de keeper. De bal glipte echter tussen zijn handschoenen door, ging door zijn benen en rolde langzaam de goal in: 4-1. Dat maakte de druiven wel erg zuur bij Spijkenisse. Scheidsrechter Opa werd steeds meer het mikpunt van hun frustratie, maar zoals altijd liet Opa zich de pis niet lauw maken. Er barstte een groot feest los toen Dimitri met een werkelijk kiezelhard schot – na wederom slordig uit verdedigen door Spijkenisse - nog voor de 5-1 zorgde. Zo maakte hij zijn slippertje in de eerste helft meer dan goed. Met nog een paar minuten op de klok begonnen de krachten bij ons weg te vloeien. Pijntjes werden zo groot dat er veel gewisseld moest worden en dat kwam ons spel niet ten goede. Zo waren Damian en Dimitri moegestreden en licht geblesseerd, speelde een oude blessure van Dylan weer op en moest Liam Roozeboom er met een lichte hersenschudding van af. We hopen op een voorspoedig herstel van deze strijders. Dat leidde ertoe dat zelfs Jabbari – die keeper van beroep is – nog even de spits in moest om het elftal weer compleet te maken. Met nog een paar stevige duels werd hij nog gevaarlijk ook. Grote klasse!

Rommelig was de laatste fase dus zeker wel te noemen. Maar het is ook voer voor een groot compliment voor de veerkracht die dit elftal heeft. Want wat er ook gebeurd en wie er ook in staat: iedereen weet wat hij moet doen. Toch leidt het rommeltje nog tot een tegentreffer. Enigszins gelukkig komt de bal uit de kluts in ons doel terecht: 5-2 met nog een minuut of 4 op de klok. De spits wil de bal snel halen en Dylano probeert dat te voorkomen. Daar werd het nog even zeer onvriendelijk en spelen er zich van beide kanten dingen af die op een voetbalveld niet thuis horen. We besloten Dylano er af te halen om een rode kaart te ontwijken. Met Jabbari op doel volgden er nog een aantal hectische minuten. Maar dat zo vurig gewenste eindsignaal werd uit vijftien kelen met een kreet van vreugde begroet. Onze eerste winst in de Hoofdklasse is een feit!

Trots dekt de lading niet wat ik voor deze jongens voel. Het zijn stuk voor stuk strijders die de laatste weken de plaggen uit het veld trainen om beter te worden, elkaar beter te maken en klaar te zijn voor die wedstrijden op zaterdag die in een moordend tempo voorbij vliegen. Elke week denk ik na 5 minuten weer: als dit maar goed gaat en elke week verbaast mijn elftal mij weer. Ik ben dankbaar dat ik de trainer van dit groepje mannen mag zijn. Als ik na de wedstrijd op het complex rondloop, zie ik onze tegenstander op de parkeerplaats staan. Ze zingen weinig charmante liedjes over Vredenburch waarin de tekst Je zult hier maar spelen ook voorbij komt. Een glimlach kan ik niet onderdrukken. Inderdaad, je zult hier maar mogen spelen. Dan denk ik aan het feit dat het best ver rijden is naar Spijkenisse en dan wordt mijn lach nog breder….

Tot volgende week!