De JO9-2 stond op deze toch wel wat frisse zaterdagochtend bij hun trainer om de laatste details voor de wedstrijd oor te nemen. Op de vraag van mij of ze zenuwachtig waren, werd over het algemeen ‘ja’ geantwoord. Terwijl ze de warming-up deden, keken ze met een schuin oog naar de tegenstander die ook aan een fanatieke warming-up begonnen was. Best grote jongens die ook best hard konden schieten. De opstelling werd bepaald en we gingen van start.

We waren onder de indruk van onze tegenstander en dat was te merken. We verloren veel duels en stonden niet altijd goed op de letten bij de spelhervattingen van HBS. Toch werden we niet compleet weggevaagd. Wel kwam de stand in beweging. Konrad verloor een duel op het middenveld, zijn tegenstander nam de bal één keer mee en schoot met een boog de bal het doel in. Het was een prachtige goal, maar wij konden daar natuurlijk niet van genieten. De eerste time-out volgde en we konden weer even de puntjes op de i zetten. We vertelden de jongens dat ze meer moesten genieten en trots op zichzelf moesten zijn, maar dat dat niet betekende dat we ons zomaar opzij zouden laten zetten. Het werkte, want in de 2^e 10 minuten stormde Florean naar voren. Hij zette twee keer een mooi blok waar wij dachten dat hij de bal zou verliezen. Hij liep door naar de keeper van HBS, maar die koos het juiste moment om uit te komen. De bal sprong weg, maar daar was onze kleine Boy die de bal netjes in de goal prikte. Het stond 1-1 en dat vierden de jongens uitbundig. HBS was even van slag. Zij kwamen uit de hoofdklasse en wilden zich natuurlijk niet laten verrassen door ons. Een mooi gelijk opgaande wedstrijd volgde.

In de 3^e 10 minuten gebeurde er iets wat wij niet hadden durven dromen. In één van de vele mooie aanvallen die Vredenburch op de mat legde, schoot Liam op de goal. Een ongelukkige HBS speler veranderde de bal van richting en belandde in het doel. Een orkaan van gejuich aan de kant en een explosie van vreugde op het veld volgde. Wij stonden voor!

En toen kwam HBS. De druk op ons doel nam toe. Maar HBS had buiten één man gerekend: Dylan. Hij  was met afstand de man van de wedstrijd. Onze talentvolle keeper pakte alles. In de eerste helft had hij een bal vreselijk hard in zijn gezicht gekregen en daar was hij even verdrietig van, maar hij herpakte zich geweldig. Maar zoals vaak als de druk toeneemt, barst het een keer. Zoals ik de jongens vaak vertel, is er maar één moment nodig waarin we niet opletten en het is gebeurd. Jayden liet zich heel even verrassen door zijn tegenstander en met een diagonaal schot in de benedenhoek ramde de speler van HBS de 2-2 tegen de touwen. En de druk nam nog meer toe. Af en toe kwamen we er nog uit, maar we moesten vaak achteruit. Op het laatst wisselden we een middenvelder voor een extra verdediger, want we wisten dat een punt het maximaal haalbare was. En daar kwam HBS weer. Weer werd er diagonaal in dezelfde hoek geschoten waar de 2-2 in was gevallen, maar met al zijn snelheid kwam Dylan net op tijd in de hoek. Maar daar stond al een speler van HBS klaar voor de rebound. Dylan stond op en pakte hem weer. Ook de laatste rebound ging mis. En toen klonk het laatste fluitsignaal en vierden de spelers van Vredenburch het gelijke spel als een overwinning. En terecht!

Zo zie je maar wat vechtlust je kan brengen. Niet opgeven, ook als het tegenzit. De volgende keer gaan we iets meer uit van onze eigen kracht. Want natuurlijk is de tegenstander goed, maar wij zijn dat ook. Daylen, Boy, Finnley, Liam, Konrad, Jayden, Florean en Dylan: wij zijn trots op jullie! Op naar de volgende wedstrijd!