Elke week zie je je jongens. Elke week werk je eraan om de kwaliteiten van die jongens bij te schaven en legt accenten op de dingen die ze fout doen. Elke week zie je ze groeien. Je viert successen met ze en treurt om verliezen met ze. De progressie die ze door maken is jouw voldoening. De high fives na de training of wedstrijd zijn jouw beloning. Elke week op zaterdag proberen jouw jongens zichzelf te belonen voor een goede trainingsweek. En als je dat nu al 5 maanden met een groep doet, sluit je alle jongens in je hart. En als hen dan onrecht aangedaan wordt, doet dat pijn. Er ontwaakt dan een woede in jou als trainer. En helaas wordt die woede dan de rode draad in een wedstrijd.

Hoewel de feitelijke donkere wolken al een poging wagen om weg te trekken boven het Zuiderpark, trekken ze zich figuurlijk juist samen als wij zien dat er zich van WIK JO11-2 slechts 5 á 6 spelers verzamelen op veld 1. Al snel zien we dat de leider - die zich even daarvoor aan ons had voorgesteld – naar het andere veld loopt. Daar heeft WIK JO12 net een pak slaag gehad van Vredenburch JO12-1. We zien de leider iets vragen en onmiddellijk rijzen er een aantal vingers de lucht in. De eigenaars van die gerezen vingers melden zich enige tijd later in de kleedkamer van WIK JO11-2 en komen samen met die spelers het veld op.

Ook onze jongens hebben gezien dat er meer dan een half JO12 elftal voor ze klaar staat. We proberen ze voor te houden dat we vooral naar onszelf moeten kijken en vertellen ze dat ze gewoon hun eigen spel moeten spelen. Op alles roepen ze hard ‘ja’, maar als het eerste fluitsignaal heeft geklonken blijkt al snel dat het antwoord op alles ‘nee’ had moeten zijn. We komen overal te laat en zijn behoorlijk geïmponeerd door de grootte van de jongens die op ons af komen stormen. En kunnen we het hen als leiding kwalijk nemen? Nee, eigenlijk niet. Achterin staat een jongen die qua grootte na de wedstrijd zó op zijn scooter had kunnen stappen. Als onze tegenstander van WIK de bal vragen van elkaar, roepen ze elkaar aan met: “Ja, jongen, hier!”. Na een mislukte doelpoging roept een tegenstander naar de kant: “Ja, maar ik ben een zwaardere bal gewend!”. Kortom: alles wijst op een tegenstander die eigenlijk nooit een tegenstander had mogen zijn. Langs de kant spreken we ons ongenoegen uit, maar dat wordt door WIK weggewuifd. Het enige dat we kunnen doen, is de wedstrijd zo goed mogelijk afmaken, want van het veld lopen doet de JO11-3 niet. Daar zijn onze jongens te goed voor. Wel melden ze zich na een frustrerend eerste kwartier met een 3-0 achterstand bij ons.

We zijn hard voor ze. Want ja, ze zijn groter. En ja, het hoort niet. Maar we laten ons wel erg makkelijk naar de slachtbank leiden. De indruk waaronder we van deze tegenstander zijn, smelt een beetje. We beginnen met terugvechten. En dat werkt. Het blijkt dat ook wij de moeite waard zijn om onder de indruk van te raken. Dylan maakt op een schitterende manier de 3-1 door de bal feilloos van afstand de kruising in te rammen. Maar we zijn niet scherp op de terugweg. Bijna meteen reageert Wik door de 4-1 binnen te schieten. Sohayb maakt een prachtige actie en schiet de 4-2 tegen de touwen. En het is om gek van te worden, maar wederom spelen wij vroeg voor Sinterklaas en geven de 5-2 weer binnen een minuut na onze goal weg. Maar we tonen ook wéér ruggengraat: Omar maakt de 5-3! Weer lijken we terug in de wedstrijd. Zeker als Sohayb daarna ook de 5-4 erin schiet.

In het heetst van de strijd wordt mijn verslag wat onnauwkeurig. Vreugdemomenten wisselen zich af met momenten van frustratie. Boy scoort met een hard laag schot, maar ook de tegenstander laat zich niet onbetuigd. Mijn verslag wordt weer helder op een stand van 7-5 voor WIK. Want we zijn moe gestreden, maar dat team van ons is niet zomaar verslagen. We rechten de rug voor de zoveelste keer in deze wedstrijd. Safouane heeft een heerlijke assist in huis op Sohayb die daar raad mee weet: 6-7. En het kippenvel komt weer opzetten als ik eraan denk hoe Sohayb met een werkelijke fenomenale uithaal de 7-7 op het scorebord zet. Het doet wat met iedereen aan de kant als ze zien hoe ons team van JO10 spelers zich zo kranig weert tegen een team van JO12 spelers. Hoe ze de ene na de andere klap incasseren, maar uit geslagen positie zich weer oprichten en weer terug slaan. Maar dat terug slaan kost kracht. Het kost te veel kracht, zo blijkt achteraf. De mokerslag is groot als WIK uiteindelijk toch de 8-7 scoort. Daarna kunnen de benen het lopen niet meer aan. De schouders hebben geen kracht meer voor de duels en het hoofd verlangt alleen nog maar naar het eindsignaal. Voordat dat klinkt, scoort WIK er nog twee en melden de jongens zich met een 10-7 nederlaag bij ons.

Ook na het maken van dit verslag wisselen twee gevoelens elkaar in rap tempo af. Ik ben nog altijd woest over de onrechtvaardigheid die zich op zaterdag 30 november aan het Zuiderpark heeft afgespeeld. Natuurlijk kun je altijd 1 of 2 spelers tekort komen. Maar een half JO12 elftal neerzetten met jongens die elkaar niet kennen en gewend zijn aan andere omstandigheden, is simpelweg het verpesten van een competitie en heeft niets met voetbal te maken. Onze jongens hadden een uitstekende eerste seizoenshelft kunnen bekronen met een wintertitel en die kans is hen nu ontnomen. Maar ik ben ook kritisch naar onze eigen mannen. Als je keer op keer terugvecht en je geeft daarna de goals als cadeautjes op Pakjesavond weg, dan heb je simpelweg te weinig gebracht om aanspraak te maken op een goed resultaat. Maar dan is er nog dat andere gevoel: trots met een hoofdletter T. Zó vechten als kleine Davidjes tegen die grote Goliath… Het hart van deze trainer is nóg harder voor onze jongens gaan kloppen. Want als je door verschijnselen als punten, doelsaldo, winst of verlies heen kijkt, zie je dat er eigenlijk maar één ding belangrijk is: progressie. En dan kom je tot de conclusie dat er voor mij maar één winterkampioen is en dat zijn ONZE jongens.

Misschien krijgt de JO11-3 nog één inhaalwedstrijd tegen Quick Steps. Dat verslag krijgt u dan natuurlijk nog te lezen. Komt die wedstrijd er niet meer, dan beloven wij u dat we – na eerst heerlijke feestdagen te hebben gehad met vrienden en familie – er na de winterstop keihard tegenaan gaan om te zorgen dat de ranglijst na de winterstop een correcte weergave wordt van de werkelijkheid.