Ik zou groei willen definiëren als de ontwikkeling die je op goede én slechte momenten mee maakt. In mijn definitie van groei ligt dus opgesloten dat je je ontwikkelt in goede wedstrijden, maar misschien nog wel meer op momenten die je liever niet meer wil herhalen. Mijn elftal is een elftal dat groeit. En dus maken zij goede én slechte momenten mee.

Vandaag was het de beurt aan REMO om de degens met ons te kruisen. Een lastige opgave, want REMO is een ware angstgegner gebleken voor ons. Nooit sloten wij een wedstrijd tegen REMO winnend af, terwijl we ze regelmatig tegen zijn gekomen vanaf de JO9. Daarnaast is REMO in onze poule als enige in staat geweest om koploper Quick punten af te snoepen. We bespraken dat van tevoren met onze mannen. Althans.. met onze mannen én dame. Want vandaag hadden we de beschikking over Chloë. We bespraken dat het feit dat we nog niet hadden gewonnen van ze alleen maar betekende dat dat moment dichterbij ging komen. En dat zij tegen Quick gelijk wisten te spelen, betekende niets meer dan dat ook wij volgende week een kans maken.

Na een goede warming-up stond onze ploeg klaar om te knallen. Helaas was REMO met diezelfde gedachte opgestaan, want ze pakten direct het initiatief. Waar wij vorige week op een gegeven moment in staat waren geweest om over te pakken, lukt dat nu niet. Er werd zenuwachtig gevoetbald. Alsof het hebben van de bal een te grote bezwaring voor de geest was, werd deze direct weg getrapt. Vaak belandde deze dan bij een jongen in het blauw wit van REMO. Duels die uitgevochten werden kregen te vaak een jongen in het blauw wit van REMO als winnaar. In wedstrijden als deze – waarin het voetballend even niet wil – moeten ingrediënten als vechtlust en passie aan de dag gelegd worden om toch een kans te maken op een resultaat. Ingrediënten die de jongens van de JO13-2 vandaag niet in hadden gepakt.

Na een minuut of 8 gebeurde het onvermijdelijke: REMO drukte hun overwicht uit in de score. Na een miscommunicatie achterin keken verdediger(s) en keeper elkaar aan en ging een speler van REMO daar doortastend mee om: 1-0. Dat leek ons even wakker te schudden. We werden wat rustiger in het hoofd en dat kwam tot uiting in de voeten. We vonden elkaar iets makkelijker, hoewel het niveau nog altijd verre van normaal was. Na al één schot in de handen van de keeper te hebben zien belanden, besloot Omar het nog een keer te proberen. Wederom zette de bal koers richting de veilige handen van de keeper, maar deze liet de bal knullig los waardoor deze het doel in rolde: 1-1. Het leek het effect te hebben van een goede plens koud water in je gezicht ’s ochtends. We kwamen er nog wat beter in. Op een bepaald moment kreeg Finnley aan de rechterkant de bal. Hij kopte de bal langs zijn tegenstander en zette de bal voor. Daar wachtte de uitstekend spelende Chloë op haar kans en rondde koelbloedig af: 1-2. Dit keer leek REMO een plens koud water in het gezicht te hebben gekregen. We werden weer meer achteruit gedrukt. Nadat er weer (!) niet of nauwelijks gecommuniceerd werd tussen verdediger(s) en keeper belandde de bal bij een speler van REMO die ons een soort dejá vu bezorgde: 2-2. Dit brak het kleine beetje weerstand dat we hadden opgebouwd finaal doormidden. We gingen rusten met een 3-2 achterstand.

In de rust donderde het even in de kleedkamer. Er werd gewisseld op basis van prestaties en dat is in dit elftal uitzonderlijk. Finnley kreeg het – op de goede voorzet na – niet voor elkaar om het zijn tegenstander moeilijk te maken en maakte plaats voor Rafik. De tweede helft startte en we hoopten het om te kunnen draaien. Voorzichtig begonnen we aan een opmars. Kleine overwinningen in duels, iets scherper bij de omschakeling… Het ging met kleine stapjes, maar het leek erop dat we ons misschien wel terug in de wedstrijd konden knokken. Na vier minuten maakte REMO een eind aan die illusie. Wederom ging het achterin mis waar zij genadeloos van profiteerden. Een paar minuten daarna werd Nick – die een erg lastige ochtend had met zijn vaardige tegenstander – gepasseerd waarna de vleugelspeler van REMO de bal fenomenaal de rechterkruising in joeg: 5-2. Weer een paar minuten later ontving Rafik de bal op het middenveld. Hij ontweek een keiharde tackle en zag dat Chloë slim vertrok achter haar tegenstander. Hij stak haar met een steekbal op maat weg. Koelbloedig maakte zij het af en schoot ons wellicht wel terug in de wedstrijd: 5-3. Dit keer was het de beurt aan Boy om plaats te maken. Hij verliet het speelveld voor een wissel met Finnley. We probeerden nog wat te forceren, maar we waren zeker voorin krachteloos. Makkelijk (of onreglementair) werden we van de bal gezet en we zetten daar zelf weinig tot niets tegenover. REMO had het vizier nog wel op scherp staan en kwam via een schot en een terechte penalty nog op een score van 7-3.

Na de wedstrijd donderde het niet in de kleedkamer. Integendeel: het was muisstil. We spraken onze teleurstelling uit over het resultaat en het vertoonde spel. Een wedstrijd begint niet met een fluitje van de scheidsrechter, maar het begint met je wedstrijdinstelling. Ten koste van alles wíllen winnen en het bereid zijn tot het zoeken van je grenzen. Is dat niet op orde, zul je je wedstrijd niet winnen en blijft in dit geval REMO onze angstgegner. Maar onthoud wat ik in het begin al aan u schreef: groei is de ontwikkeling die je op goede en slechte momenten mee maakt. Wij zullen leren van de momenten in deze wedstrijd. De momenten waarop we duels hadden moeten winnen maar dat niet deden, de momenten waarop de onderlinge communicatie de redding had kunnen zijn en de momenten waarop onze directe tegenstander ons de baas was. Zonder wrijving is er geen glans. Volgende week krijgen wij tegen Quick een nieuwe kans om alsnog te glanzen!