Zaterdag stond de uitwedstrijd tegen Laakkwartier op het programma. Laak uit is altijd lastig. Ik spreek uit ervaring, omdat mijn oudste zoon bij Laak in de JO19-1 speelt.

Toen we aan kwamen lopen keek de trainer van Laak heel verbaasd. “Jullie zijn zeker de JO9 of 10?” Na een kort praatje over onze teams en de warming-up gaan we aftrappen.

Het was nog wel even spannend of we genoeg spelers hadden. Jordan was er niet bij deze keer en Raid was ziek. Kom aub echt op tijd volgende keer!

 

Hoe jong onze spelers zijn, al snel ging woensdag op de training het verhaal rond dat Laak ruw speelt. Misschien dat onze jongens daardoor toch wat angstig aan de wedstrijd begonnen. Want binnen de kortste keren stonden we 3-0 achter. Halverwege het 1e kwart beten we een beetje van ons af. En dat zetten we het 2e kwart fantastisch door. De voetbalmachine ging lopen en Laak was het kwijt en begon te mopperen. Het ene na het andere duel werd nu gewonnen. Prachtige aanvallen verdienden applaus vanaf de zijlijn.

De wedstrijd stond letterlijk op zijn kop. Die gasttraining van Michael gaan we vaker doen.

We kwamen terug in de wedstrijd. Sterker nog we knallen door naar een 3-6 voorsprong!

En dit is de reden dat we in JO11 zijn gaan spelen. We kunnen het elke tegenstander moeilijk maken. Los van de uitslag van de wedstrijd, we leren hier ook zoveel van.

 

Het 3e kwart ging precies hetzelfde als tegen Wilhelmus. We stonden teveel stil, maakten foutjes, werden weer een beetje onzeker en verlieten onze posities onnodig vaak. Laak ruikt dan bloed en gooit er een schepje bovenop. 4-6, 5-6, 6-6. Oh oh oh zo zonde want de meeste doelpunten vielen uit een kluts, toevallig via een been of een vrije trap. We werden niet weggespeeld. We kregen zelfs nog kansen, 1 op 1 met de keeper, bal op de paal pfff wat een wedstrijd.

 

Alleen de vermoeidheid zonder wissels, de emotie en boosheid sloeg toe. Onze toppers keken teveel naar beslissingen van de scheids. Die best wat toeliet, maar het verder met de beste bedoelingen begeleide. Een moment met een handsbal was vreemd. Ik dacht dat het een vrije trap was, maar het bleek een penalty. Boris had een terecht punt omdat een speler van Laak naast het doel mocht wachten en de rebound kon inkoppen. Uiteindelijk stapten we na deze thriller met een 10-6 nederlaag van het veld. Alhoewel ik wat tranen zag en we in de kleedkamer nog even stoom moesten afblazen komt daarna het besef wat onze jongens eigenlijk presteren. Dat het fysiek zwaar zou worden dit jaar wisten we wel. Maar qua voetbal doen we niet onder - of zijn we zelfs beter dan onze tegenstanders. In één woord TROTS !