Het is een understatement: er is best wat over ons uitgestort. Ik heb het dan niet alleen over de kraan die kennelijk ergens in de hemel is opengedraaid en waarvan ze nog niet weten hoe deze dicht moet. Meer in het bijzonder heb ik het over de persconferentie van onze demissionair minister-president Mark Rutte die ons een barre winter in het vooruitzicht stelde. Stel je toch eens voor dat je opgroeit in een tijd waarin beleefd een hand geven een gevaar is, mondkapjes iemand zijn gezicht half verbergen en van beperking naar beperking leeft. Dat je gewoon lekker wil spelen, verjaardagfeestjes wil vieren en wil knuffelen met opa en oma, maar dit gewoonweg niet kan. Ik geef het je te doen.

In zulke fases in het leven is voetballen (nog) een uitlaatklep. Toch werpt die persconferentie ook zijn schaduw over de trainingen en wedstrijden en hopen we dat we kunnen blijven doen wat we zo leuk vinden. Vandaag mochten we dat doen tegen VELO. Onze tegenstander van vandaag was de trotse runner-up van onze poule. Drie hele punten scheidden ons van hen, dus wij wisten wat ons te doen stond. Na onze wedstrijdbespreking stapten de mannen van de JO13-2 vol vertrouwen het drassige veld 4 op voor een serieuze warming-up, waar onze tegenstander ook al fanatiek mee aan de gang was.

Kent u het begrip bliksemstart? Nee? Dan had u vandaag op veld 4 moeten staan tussen onze coronabeperkingen-trotserende supportersschare. Direct vlogen we op onze tegenstanders als vliegen op een hoop… Nou ja, u begrijpt het wel. Dat resulteerde gelijk in een corner. Deze werd door Boy keurig op de penaltystip gelegd waar hij weggewerkt werd door een verdediger van VELO. De bal landde voor de voeten van Sohayb. Hij legde de bal even goed en drukte af: 1-0. De toon was gezet! VELO moest even bijkomen van die tik op de neus, maar kregen geen tijd om dat te doen. Want twee minuten later werd Finnley perfect weg gestoken. Hij zette aan, liet hiermee de tegenstander zijn hielen zien en zag dat de keeper uit zijn doel stormde. Met een heerlijke boogbal verschalkte hij die keeper: 2-0. De trainers van VELO wisten even niet meer waar ze kijken moesten en de supporters van VELO schoven wat ongemakkelijk heen en weer. Na die treffer ging de roodblauwe storm eventjes liggen en kon VELO ook eens de bal langer dan tien seconden in hun bezit houden. Toen ze dat eenmaal deden, bleek dat onze tegenstander best aardig kon voetballen. Met name de rechtsbuiten van VELO was een plaag voor Anthony, die zijn beste beentje voor moest zetten om het tempo van zijn tegenstander bij te benen. Beide ploegen deden niet veel voor elkaar onder en we waren getuige van een mooi gevecht.

Na een minuut of 15 gebeurde er iets dat net zo zeldzaam is als een komeet die inslaat: Jabbari – die weer even inviel voor de nog altijd niet fitte, maar ons wel weer toeschreeuwende Dylan – maakte een foutje. Hij wachtte nét te lang met een bal wegschieten en schoot hem tegen de snel inkomende spits aan. Heel gelukkig voor VELO caramboleerde de bal ons doel in. Het bracht de spanning weer terug in de wedstrijd: 2-1. De spanning werd nóg groter toen we – misschien toch last van wat zenuwen – een beetje aan het klungelen waren achterin. Een te kort ingespeelde pass werd een prooi voor een speler van VELO. Die soleerde door onze verdediging, passeerde twee man en behield het overzicht. Keurig legde hij hem af voor de instormende spits, die geen fout maakte: 2-2. Onder luid geschreeuw werd deze treffer van VELO begroet, waar het vertrouwen zichtbaar groeide. Terwijl de klok langzamerhand begon aan te geven dat het tijd was voor de rust, sloeg VELO een aanval van ons af. De keeper maakte haast bij het wegtrappen van de bal en het gezegde is niet voor niets: haastige spoed is zelden goed. De bal kwam dan ook weer bij Finnley terecht. Die bedacht zich net op tijd dat die bal over de keeper heen hem wel erg goed bevallen was en deed een tweede poging. Dit keer zeilde de bal zo mogelijk nóg mooier de kruising in: 3-2. Met die tussenstand – en logischerwijs met een lach van oor tot oor – gingen we de rust in.

Met Nick en Damian voor de moegestreden Anthony en Jayden gingen we een poging wagen om deze wedstrijd winnend af te sluiten. Niet dat die moegestreden jongens rust kregen, want we hebben nog nooit zoveel ballen uit de sloot moeten halen. Dat kwam feitelijk neer op een extra wedstrijd tegen de elementen voor die mannen. Binnen de lijnen werd de strijd heviger en harder. Wij zijn gelukkig een elftal dat niet vies is van een nuttige overtreding of even provoceren (ik vraag me af van wie ze dat hebben?). Wij schuwden die strijd dus zeker niet. Waar elke overtreding gevolgd werd door luide kreten van pijn bij de speler of gespeelde ontzetting bij de begeleiding van VELO, bleven wij onverstoorbaar. Slidings volgden elkaar in steeds rapper tempo op. Hoewel we zeker niet bang of schuw waren, verloren we wel een klein beetje het initiatief aan VELO en dat zorgde natuurlijk wel voor wat bezorgde gezichten aan de kant. Maar weer zag ik een bepaalde vastberadenheid in onze ploeg sluipen. Een mentaliteit van: vandaag niet. Vandaag gaan jullie niet van ons winnen, zelfs niet gelijk spelen. Wij houden de punten hier. Dat zie je dan in alle geledingen. Jabbari die zijn doel schoon houdt, Liam Poll die leiding geeft aan zijn elftal, Kingsley die de spits helemaal sloopt, Nick die de beste man aan de zijde van VELO gewoon in zijn binnenzakje stopt, Liam Roozeboom die aan de andere kant de ene na de andere sliding op de bal (en zo niet op een passerend been) eruit gooit, Boy en Sohayb die op de flanken sleuren en werken, Omar en Damian die een centraal blok vormden en met passjes en kleine nuttige overtredinkjes strooiden en onze gevaarlijke voorhoede met Rafik en Finnley die met assists, doelpunten en hard werken belangrijk waren voor de ploeg. Tel daarbij op dat we in Jayden, Anthony, Dylan en Dylan (u leest het goed, we hebben er twee) de meest fanatieke wisselspelers hadden en je komt tot de conclusie dat VELO het moeilijk had. En dat hadden ze. Ze werden tot wanhoop gedreven. Eén speler moest zelfs schreeuwend en schoppend van het veld gedragen worden. De tijd was onze beste vriend, want we naderden het einde. Heel spannend werd het toen Damian een bal met zijn handen beroerde en van het veld gestuurd werd. En toen brak VELO er nog één keer doorheen. Aan onze linkerkant braken ze door. Gelukkig gaf de buitenspeler de bal niet voor, maar begon hij aan een solo die door ons kordaat afgebroken werd. Het laatste fluitsignaal van Rob – die onder moeilijke en intense omstandigheden de wedstrijd in goede banen heeft geleid – werd met luid gejuich ontvangen.

Voetbal is een spelletje waarin je kunt winnen en verliezen. Winnen is makkelijk, maar waardig verliezen is echt heel lastig. Dat laat VELO ook blijken. Op het moment dat je uit een kindermondje zelfs doodsverwensingen hoort en er een dug-out half gesloopt wordt, klopt er iets niet. Dat maakt mij alleen maar trotser op mijn ploeg. Ten eerste hebben we een tegenstander zo wanhopig gemaakt dat hij zich kennelijk door dergelijk gedrag moet verlagen en ten tweede weten wij wel hoe we waardig moeten verliezen. Ook dat hoort namelijk bij dat prachtige spelletje dat voetbal heet. Een spelletje wat we hopen te kunnen blijven spelen. Volgende week wacht namelijk Laakkwartier en deze overwinning smaakt naar meer. Dus meneer Rutte, namens alle spelers van wie het hart sneller gaat kloppen bij het zien van een rollende bal: u mag ons in alle dagelijkse dingen beperken. Wij willen mondkapjes dragen, wij willen afstand houden, wij willen onze handjes stuk wassen. Wij willen ook aan onze ouders vragen of ze thuis willen werken en niet naar feestjes willen gaan. Maar wilt u dan van ons voetbal afblijven? Wilt u ervoor zorgen dat we vaker met zo’n gezicht als onderstaand van het veld af mogen komen? Wilt u gevoel hebben voor het plezier dat wij elk weekend aan die rollende bal beleven? Alvast bedankt!