Afbeelding1

Afbeelding2

Afbeelding3

Als alle standen op 0 staan en je je verheugt op een splinternieuwe competitie, formuleer je je doelstelling. In tijden waarin dat allemaal SMART misschien wel in een POP gegoten moet worden, doen wij dat gewoon door naar ons team en de tegenstanders te kijken. Onze doelstelling was even helder als simpel: eindigen bij de bovenste vier ploegen in de 1^e fase. Gedurende deze korte competitie hebben we ons een klein beetje in de nesten gewerkt door bijvoorbeeld een gelijkspel toe te staan tegen een minder FC Zoetermeer of juist geen gelijkspel te halen tegen een gelijkwaardig Soccer Boys. En dan komt het allemaal aan op deze ene wedstrijd tegen DHC. Winnen we, dan eindigen we 3^e. Spelen we gelijk, eindigen we waarschijnlijk 4^e. Verliezen we, dan is de doelstelling niet behaald en eindigen we op een 5^e plaats. Kortom: alle ingrediënten om weer eens ouderwets te vlammen.

De hele week heeft in het teken gestaan van deze wedstrijd. Ook voorafgaand aan de wedstrijd – als de tonen van Merci Les Bleus langzaam uit de JBL speaker weg sterven – hameren we op het belang van de wedstrijd. Eindelijk staan we dan op het kunstgrasveld van DHC om aan de wedstrijd te beginnen. Althans… DHC staat klaar. Want ook na het fluitje van de scheidsrechter lijkt het wel alsof er een bepaalde spanning op onze benen is geslagen. We zijn geen schim van het elftal dat zich langzamerhand in deze poule leek te knokken en we laten het initiatief aan DHC, die daar wel raad mee weet. DHC is feller dan wij, gehaaider dan wij en laten meer zien ten koste van alles te willen winnen dan wij. Het duurt dan ook niet lang voordat Vredenburch tegen een tegentreffer aan loopt. Aan de rechterkant timen we verkeerd bij een lange bal. De rugdekking is ook niet op orde, iets dat voor het eerst deze maand voor komt. De linksbuiten van DHC wipt de bal over de uitkomende Jabbari heen: 1-0. De gifbeker is dan nog niet leeg. Na een minuut of 20 krijgt DHC een vrije trap. Deze lijkt een makkelijke prooi te worden voor Jabbari, maar de bal glijdt tot onze ontzetting uit zijn handen en rolt over de lijn: 2-0. Aan het eind van de eerste helft dringen we nog wel even aan, maar het mag geen naam hebben. Met de staart tussen de benen druipen we af naar de kleedkamer.

In de kleedkamer dondert het ouderwets. De vraag wordt gesteld hoe het toch mogelijk is dat we zó aan de wedstrijd beginnen. Hoe het toch mogelijk is dat we op geen enkel moment de beuk er even in gooien en er niemand opstaat om deze groep bij de hand te nemen. We geven aan dat we nu mannen nodig hebben en geen jongetjes. We geven aan dat we nu met de borst vooruit die tweede helft tegemoet moeten gaan, want als de tegenstander twee keer kan scoren, kunnen wij dat ook. We brengen Mamadou voor Finnley en Boy voor Liam Tromp. De geest lijkt terug te komen in het elftal en we beginnen weer kleur op de wangen te krijgen. Zeker het feit dat we direct al wat kleine kansjes krijgen en zien dat met strijd en werklust we het initiatief kunnen pakken, sterkt ons enorm. Alleen ontbreekt die kleine dosis geluk die je soms even in een wedstrijd nodig hebt. In een 4-3-3 systeem zetten we dan nog álles op alles om die aansluitingstreffer te maken en het hoofd bij DHC op hol te brengen. Pogingen van Mamadou, Dimitri, Finnley en Boy worden net geblokt, missen de goede richting of ontberen de kracht om gevaarlijk te worden. Terwijl DHC de bal nauwelijks van hun eigen helft krijgt, tikt langzaam maar zeker de klok onverbiddelijk naar de 70 minuten. En dan ga je je aan alles ergeren. Tegenstanders die – begrijpelijkerwijs – rustig aan doen bij een spelhervatting, de scheidsrechter die inderdaad soms onnavolgbare beslissingen nam, tegenstanders die ons uit de tent lokken… Maar ja, dat hoort wel allemaal bij het spelletje. En zelf zouden we misschien precies hetzelfde doen als wij de ploeg waren die voor hadden gestaan. Soms heb je wel eens het idee – zeker als je op kantoor zit – dat de tijd voorbij kruipt, maar de spanning die deze achterstand met zich meebrengt zorgt ervoor dat de tijd werkelijk vliegt. Voordat we het goed en wel beseffen, staat die klok op 70 minuten en maakt de scheidsrechter met drie korte fluitjes een einde aan de wedstrijd én aan onze sportieve ambities.

De wedstrijd ligt al een paar dagen achter ons. Dus we kunnen rustig naar de situatie kijken. Dat heet relativeren. In deze wedstrijd hebben we simpelweg geen aanspraak gemaakt op meer dan dat we hebben gekregen. Op dit niveau kun je het je niet permitteren om zó een wedstrijd te beginnen. Want dan krijg je gewoon de deksel op je neus, net als dat wij dat hebben gehad. En natuurlijk zeg ik: wij. Winnen doen we met zijn allen, verliezen doen we met zijn allen. Ook de pijn van een gemiste doelstelling voelen we met zijn allen. Maar zoals met heel veel dingen in het leven: what doesn’t kill you, makes you stronger! Deze JO14-1 komt uit de 1^e fase met harde lessen die ons zijn bij gebracht. Het is nu aan ons om in de reguliere competitie niet dezelfde fouten te maken, niet te trappen in dezelfde valkuilen en elke wedstrijd te beleven alsof het de laatste kans is. BRING …. IT…. ON!