Het drieluik: succes of falen?

Al enige tijd geleden zag ik een interview met een beroemde basketballer. Daags voor de NBA-finale vroeg een verslaggeefster: Als je deze niet wint, heb je dan gefaald? Even was hij stil. Hij liet de vraag op zich inwerken. Daarna boog hij zich voorover en sprak de woorden die mij altijd zullen blijven inspireren: Falen zit niet opgesloten in het halen of niet halen van je doel. Falen doe je alleen als je niets leert van de weg naar dat doel. Met die insteek richt ik mij voor de laatste keer in 2023 tot u. Want ik ga u verslag doen van het drieluik van Vredenburch JO14-1.

Voorgeschiedenis
De doelstelling van Vredenburch JO14-1 was deze fase voor het eerst vastgesteld op een puntenaantal in plaats van een eindrangschikking. De doelstelling was voor de jongens helder: 8 punten halen in deze Haagse en fysiek uitdagende poule. Met overwinningen tegen HBS en GSC ESDO had de JO14-1 vóór dit drieluik al 6 punten verzameld. Er volgen in dit drieluik drie mogelijkheden om de laatste punten binnen te slepen. Een thuiswedstrijd tegen VCS, het restant van 22 minuten in een uitwedstrijd bij Laakkwartier en een thuiswedstrijd tegen HMSH. Zeker geen gemakkelijke opgave, want bij deze tegenstanders zitten met Laakkwartier en HMSH twee ploegen die uit gaan maken wie de titel pakt in deze Hoofdklasse. Ik ga u niet langer in spanning laten en ga u vertellen hoe de ontknoping voor de JO14-1 is verlopen.

Thuis tegen VCS
Op zaterdag 9 december stond de thuiswedstrijd tegen VCS op het programma. Een uitgelezen mogelijkheid om drie punten bij te schrijven en daarmee de doelstelling te behalen, want VCS had tot op heden nog maar drie punten verzameld. Toch waren we waakzaam. Ten eerste omdat je op dit niveau een tegenstander nooit mag onderschatten. Ten tweede is er in een poule als deze veel contact tussen de trainers onderling en waren wij al gewaarschuwd voor de kracht van VCS.

Onze leidsman van vandaag – Marius Roozeboom – zette de wedstrijd rond de klok van 9:55u in gang en gaf daarmee het startsein voor de jacht op de doelstelling. Er speelde zich een onwennig schouwspel voor ons af. Ons wel degelijk bewust van de kracht van VCS en bang om tegen een vroege tegentreffer aan te lopen liepen we als een geduldige bokser om onze tegenstander heen, zoekend naar een manier om hem tegen het canvas te werken. Dat deed VCS ook. Af en toe kwamen zij er gevaarlijk uit door stevige duels uit te vechten en snel de weg te zoeken naar hun spits. Deze spits was een technisch behendige speler die het niet erg vond om af en toe eens goed door te lopen op zijn tegenstander. Het duurde eventjes voordat wij erachter kwamen dat wij dat spelletje ook konden spelen, dus tot aan dat moment waren we wat té afwachtend. Na een minuut of 35 om elkaar heen lopen en af en toe een kansje bij elkaar spelen, floot de scheidsrechter voor de rust.

In de rust hebben we gewezen op de gouden kans die er ligt. Een mooie kans om je doelstelling te realiseren. Maar ook een gouden kans om niet weer in dezelfde valkuil te lopen waar we al een tijdje in lopen. Dit team heeft namelijk de nare gewoonte om het op een laatste speeldag aan te laten komen voor wat betreft het behalen van je doel. Dat heeft geleid tot wisselende resultaten. In mei was er een glorieuze triomf op Barendrecht waardoor we ons handhaafden op dit niveau, maar in september was er een deceptie tegen DHC toen we het benodigde punt daar niet haalden om de doelstelling te realiseren. Kortom: er was werk aan de winkel om ervoor te zorgen dat de grijstint in mijn haren niet nog een tintje grijzer zouden worden (dat is de reden dat ik elke twee weken de tondeuse hanteer). Maar in de tweede helft was de spanning nog altijd te veel aanwezig om er een échte wedstrijd van te maken. Zeker speelden we wat kansen bij elkaar, maar we misten de finesse in de afronding om de gewenste goal te maken. Naarmate de tweede helft vorderde, groeide ook de angst om de wedstrijd alsnog te verliezen. Dat leidde tot hectische momenten voor de goal, want VCS kreeg nog een drietal goede kansen om met drie punten het complex aan het Julialaantje te verlaten. Gelukkig voor ons hebben wij in Jabbari een krachtpatser in de goal staan die elke poging van VCS vakkundig verijdelde. Toch leverde het eindsignaal een onbevredigend gevoel op. Met het gelijkspel kwamen wij op 7 punten. Nog maar één punt verwijderd van de doelstelling. Maar wel een punt dat we dan tegen één van beide titelkandidaten Laakkwartier of HMSH moesten halen. Ik voelde de grijstint op mijn hoofd alweer toenemen.

Uit bij Laakkwartier
Weet u het nog? Op 28 oktober startten wij deze competitie met een uitwedstrijd bij Laakkwartier. Samenvattend zorgde een snelkookpan van overtredingen, frustratie en hectiek aan beide kanten ervoor dat de wedstrijd gestaakt werd met nog 22 minuten op de klok en een 2-1 achterstand. Onze jongens zaten toen gefrustreerd en boos in de kleedkamer. Naar dat gevoel zijn we vóór de wedstrijd in de (toevallig dezelfde) kleedkamer weer terug gegaan. Ik heb dat gevoel weer opgeroepen in de wedstrijdbespreking. Maar dit keer moesten we dat gevoel omzetten in kracht en overtuiging. Het voordeel van nog een keer spelen tegen dezelfde tegenstander is dat je weet hoe zij spelen en waar hun kracht ligt. Op de maandagtraining vóór deze wedstrijd hadden we dan ook geoefend op het      4-3-3 systeem. Dat kon ervoor zorgen dat we de druk bij Laakkwartier konden leggen waar we deze neer wílden leggen, namelijk op de achterhoede. Wij moesten immers minimaal één keer scoren in de 22 minuten die ons resteerden.

Gelijk vanaf het begin konden we een elftal aan het werk zien dat aan de slag ging met de taken die zij hadden en dat gedisciplineerd deden. Al vrij snel kwam de eerste kans, maar helaas sprong de bal te ver bij Finnley vandaan om de uitkomende keeper te verschalken. De kans werkte echter wel als doping. Het plannetje dat we hadden gemaakt had inderdaad de uitwerking waar we op hoopten. Wel waren we erg kwetsbaar in de omschakeling. Af en toe was het dan ook zeker billenknijpen als Laakkwartier er met hun voetballend vermogen door kwam. Ongeveer zes minuten vóór het einde werd Dimitri slim weg gestoken. Hij was er langs en zag dat de keeper uit kwam. Hij stiftte de bal over de keeper heen en de bal gleed heerlijk over het natte veld in de richting van de doellijn. Nét voordat deze de doellijn passeerde, kreeg de centrale verdediger van Laakkwartier het voor elkaar om de bal nog weg te werken. Dat deed hij half glijdend waardoor de bal niet ver weg gewerkt werd, maar belandde in de zestien van Laakkwartier. Daar kwam de net ingevallen Mamadou aanstormen en knalde de bal tegen de touwen: 2-2! Een ontlading van jewelste kwam naar boven in deze groep. Samen liepen zij naar de hoek om het te vieren waarbij Jabbari een meter of 90 overbrugde om zich in het feestgedruis te kunnen mengen. Maar er waren nog 6 minuten te spelen. Laakkwartier zette álles op álles om de winnende goal alsnog te maken. Snel schakelden wij terug naar een 4-4-2 systeem om de druk die op het middenveld kwam te liggen goed op te kunnen vangen. Het was écht overleven. De druk werd immens en naarmate het eindsignaal naderde, werd elke bal gewoon domweg weg gepoeierd. Met nog een aantal seconden op de klok kreeg Laakkwartier een ingooi. We wisten dat dit de laatste aanval zou zijn. Met de vechtlust van een leeuw slaagden we erin om de bal weg te werken en daar volgden de drie korte fluitjes: doelstelling behaald in het hol van de leeuw! Een orkaan van gejuich kwam los aan de Jan van Beersstraat. Spelers vielen elkaar juichend in de armen, supporters lachten van oor tot oor en het gevoel van een behaalde doelstelling daalde als een warme douche op ons neer. Wat een gevoel!




Thuis tegen HMSH
Je sportieve plicht vervullen is iets dat je de kinderen bij moet brengen. Een dag eerder konden we tegen Laakkwartier boven onszelf uit stijgen. Datzelfde Laakkwartier kon op zaterdag in een rechtstreeks duel met HMSH uit vechten wie de titel pakte in onze poule. Dus ik stelde de vraag: hoe zouden wij het vinden als een ploeg een wedstrijd tegen een concurrent van ons zou laten lopen omdat ze hun doelstelling al bereikt hadden? Gelukkig kwam daarop het antwoord waar ik op hoopte. Dus we waren vastbesloten ook tegen HMSH weer de wedstrijd van ons leven te spelen. We waren vastbesloten om onze sportieve plicht te vervullen, de titelstrijd spannend te houden en daarbij reclame te maken voor alles wat voetbal zo mooi maakt.

En hier stopt mijn verslag. Want om al het bovenstaande mogelijk te maken, heb je twee ploegen nodig die dat willen. Hetgeen zich op donderdagavond op ons sportpark de Burcht afspeelde, verdient geen podium. Het was een wedstrijd van intimidatie, harde overtredingen en zaken die ons beeld van dit prachtige spelletje beïnvloeden. En ik ben een liefhebber, dus ik laat dat beeld niet beïnvloeden.

Waar ik uw beeld wél mee wil beïnvloeden, is mijn prachtige team. Want weet u: trots dekt niet de lading van wat ik voor mijn jongens voel. Wij hebben een zware fase gespeeld. Een fase waarin wij op een andere locatie moesten trainen omdat ons kunstgrasveld vervangen werd. Een fase waarin we fysiek uitdagende tegenstanders troffen. Een fase waarin wij op ondergrond speelden waar we niet vaak op te vinden zijn. Een fase waarin er veel afgelastingen waren. Een dus ook een fase waarin we in korte tijd veel wedstrijden speelden. Deze fase zijn we door gekomen zonder een enkele wanklank van spelers en ouders… Deze fase zijn we door gekomen door als team nóg meer naar elkaar toe te groeien… Deze fase zijn we zelfs door gekomen met het behalen van onze doelstelling… Tsja, wie doet je dan wat? Het emotioneert me zelfs. Als ik aan mijn jongens denk en de groei zie die ze door maken, dan heb ik het kippenvel op de armen staan. Dat wát er ook op ze afgevuurd wordt, ze de jongens blijven die ze altijd al geweest zijn… Ik heb een diep respect voor deze groep met mannen. Ik wens iedereen fantastische feestdagen en een schitterend 2024!